Czas potrafi wszystko odmienić

Autor: Emilia, mama Laury Data: kwiecień 24, 2014 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 47

Święta jak co roku minęły nam zbyt szybko – tym razem pod znakiem rodzinnych spotkań, bardzo ważnych rozmów i refleksji, na które w zwykłe dni jakoś nigdy nie możemy się zdobyć. Ta odrobina wolnego czasu okazała się całkiem sporą przestrzenią, którą trzeba było czymś wypełnić – najlepiej słowami, których do tej pory nie miało się odwagi wypowiedzieć oraz myślami, które dziwnym trafem wcześniej jakoś nie chciały się pomyśleć…

Gdy codziennie rano spoglądam w lustro, to jeszcze nie dostrzegam w sobie przemijania, jakoś nie zauważam tego czasu pędzącego z zawrotną prędkością (a może po prostu nie chcę tego widzieć?). Ale gdy patrzę na Laurę, na to, jak szybko rośnie i jak intensywnie się zmienia, to wiem, że jednak czas leci nieubłaganie i nie ma żadnego sposobu, aby go zatrzymać. Ani się obejrzę, gdy Laura z małej dziewczynki przeistoczy się w całkiem dorosłą panią, ja natomiast, z młodej kobiety w pomarszczoną śliwkę, która choć z pewnością wiele w życiu zrobiła, to jednak równie wielu rzeczy zrobić nie zdążyła…

Może już czas się głębiej nad tym zastanowić, może warto zebrać się na odwagę i zrobić jedną z tych rzeczy, na którą za kilka lub kilkanaście lat będzie już za późno? Bo jak mawiał Stanisław Jerzy Lec, czas jest ludożercą.

***

W pierwszy dzień Świąt tradycyjnie spotkaliśmy się z rodziną na wielkanocnym śniadaniu, gdzie Laura miała okazję zademonstrować bliskim nowo nabytą umiejętność głośnego i wyraźnego mówienia. Laurka, świergocząc przy pomocy oratora jak wróbelek, oczarowała prababcię i pradziadka – a w szczególności pradziadka, który ani na chwilę nie przestawał piać z zachwytu. Siedzieliśmy, rozmawialiśmy, spacerowaliśmy i delektowaliśmy się wielkanocnymi smakołykami, sprawdzając przy okazji maksymalną pojemność naszych żołądków. Od czasu do czasu gdzieś obok wyłaniał się wujek Jacek ze swoim aparatem, robiąc nam wszystkim całą gamę pamiątkowych zdjęć.

A ja właśnie dziś przeglądałam te fotografie, patrzyłam na ulotne chwile uchwycone przez Jacka w obiektywie, a przede wszystkim na moją córkę, która już w niczym nie przypomina ciężko chorego, brutalnie poturbowanego przez życie i przerażonego małego dziecka. Czas leczy rany, czas naprawdę potrafi wszystko odmienić…

Spoglądam na Laurę uwiecznioną na wielkanocnych fotografiach i już wcale nie dostrzegam złowieszczej choroby, którą widziałam na zdjęciach z początku jej życia. Nie ma już żadnych kabli, rur i całej tej specjalistycznej aparatury, ani wiotkich kończyn, ani zbyt bladej skóry – jedynie tracheotomia przypomina, że jednak wciąż coś jest nie tak… Laura przez niespełna cztery lata zmieniła się niesamowicie, stała się sprawna i energiczna, jej twarz otulona burzą loków nabrała szlachetniejszych rysów, w oczach pojawił się specyficzny wyraz pewności siebie, a nogi nieprzyzwoicie się wydłużyły. Z małego dziecka niepostrzeżenie przemieniła się w miniaturkę pięknej kobiety.

Pamiętam, na samym początku, gdy w jednym z gdańskich szpitali córeczka walczyła o przetrwanie, przypięta do sterty aparatury medycznej, zapytałam pracującą tam lekarkę „Jak będzie wyglądać życie Laury, gdy już dorośnie?”. Wtedy pani doktor wbiła mi nóż w serce i odebrała wszystkie marzenia, gdyż odpowiedziała: „Nie jestem pewna, czy pani córka w ogóle dorośnie”…

Ale dziś, gdy patrzę na Laurę, już nie boję się marzyć o jej dorosłości, ani też nikomu nie pozwolę tych pragnień odebrać. Coraz częściej wyobrażam sobie, jaką ona będzie w przyszłości kobietą, patrzę na nią oraz na siebie i zastanawiam się, jak wiele wyłoni się między nami różnic, a ile podobieństw.

PS.

Pilnie poszukujemy na polskim rynku oratora – czyli zastawki foniatrycznej do rurki tracheotomijnej z filtrem nawilżającym. Jak już wiecie, Laura całymi dniami używa oratora, który umożliwia jej płynne mówienie. Problem w tym, że posiadane przez nas oratory nie są wyposażone w filtr nawilżający (taką specjalną gąbeczkę lub zwinięty w harmonijkę papierek), przez co wysuszają śluzówkę w tchawicy. Na rynku zagranicznym są wprawdzie poszukiwane przez nas zastawki foniatryczne z filtrem nawilżającym, jednak są one albo bardzo drogie, albo pakowane w opakowaniach zbiorczych po kilkadziesiąt sztuk i przez to jeszcze bardziej drogie, albo w ogóle niedostępne do zamówień. Wyglądają one mniej więcej tak: link. Jeśli ktoś z Was zna polskiego producenta lub dystrybutora podobnych zastawek foniatrycznych z filtrem nawilżającym lub jeśli wiecie, jak w miarę tanio można ściągnąć takie oratory z zagranicy, to bardzo Was proszę o zostawienie informacji w komentarzach. Będę naprawdę niezmiernie wdzięczna.

W galerii oprócz aktualnych zdjęć znalazło się jeszcze kilka odgrzebanych fotek z zimy 🙂 tutaj