Czas naładować akumulatory

Autor: Emilia, mama Laury Data: wrzesień 11, 2016 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 17

Właśnie dochodzę do siebie po ostatnim makabrycznie ciężkim tygodniu, który tak bardzo mnie sponiewierał, że w sobotę po prostu nie dałam rady zwlec się z łóżka. Kuba musiał przejąć wartę, a ja do czternastej odsypiałam kilka zarwanych pod rząd nocy.

I nie, nie ma to żadnego związku ze zdrowiem Laury – bo z nią na szczęście wszystko jest w najlepszym porządku. Tylko tak czasem w życiu bywa (u Was pewnie też), że nagle milion spraw jednocześnie wali się na głowę i nie wiadomo, w co najpierw ręce włożyć. W firmie mnóstwo rzeczy do natychmiastowego załatwienia, całodobowa opieka nad dziećmi, dom i posiłki do ogarnięcia, planowanie licznych zajęć i rehabilitacji Laury, szczepienie, zakupy, kontakty z lekarzami i i przygotowanie nas wszystkich do długiej podróży… Kuba w swoim świecie miał równie wielki galimatias, więc wspólnie ramię w ramię chodziliśmy spać o 2:30 nad ranem. I teraz ramię w ramię, oboje padamy na twarz.

Całe szczęście, że przynajmniej o zdrowie córek nie trzeba było się tym razem martwić, gdyż obie dziewczyny mają się naprawdę świetnie. Rosną jak na drożdżach z rumianymi twarzyczkami, młodsza niemiłosiernie łobuzuje, a starsza coraz częściej jej pilnuje (naprawdę niezłą mam z niej pomocnicę). Jest dobrze i niech tak zostanie!!!

Ponadto ostatnio odwiedziła nas rodzinka, więc działo się całkiem sporo. Miałam nawet w planach napisać dziś z tego spotkania obszerną relację, ale serio – po prostu nie starczy mi już na to siły. Pójdę więc na łatwiznę i zamiast słowa pisanego zamieszczę fotorelację – zresztą, te zdjęcia i tak powiedzą za mnie wszystko. 🙂

A teraz lecę odetchnąć, póki jeszcze mogę – to pierwszy tak spokojny wieczór od dłuższego czasu. Odliczam dni do urlopu i jutro od rana biorę się za pakowanie walizek. Pora na wypoczynek i chyba nawet całkiem zasłużony. Jak sięgnę pamięcią wstecz i przypomnę sobie to wszystko, co się przez ostatni rok u nas działo… Moją problematyczną ciążę, potem Laurę w szpitalu w bardzo ciężkim stanie, jednocześnie poród Kai zupełnie nieplanowany i ten samotny, koszmarny połóg… A potem miesiące leczenia Laury i walki o każdy gram wagi jej ciała, i jeszcze naszą codzienną nieustanną gonitwę…

Dziś to wszystko jest już za nami (poza gonitwą oczywiście, bo ona wieczna jest), sinusoida znów kieruje się ku górze, więc pora trochę zwolnić i naładować akumulatory. Tym razem planując wypoczynek zdecydowaliśmy się na odważną przygodę – jak na nasze respiratorowe warunki, to nawet można by rzec: SZALONĄ!!! Ale że raz się żyje, to czasem trzeba zrobić coś takiego, żeby poczuć, iż faktycznie się żyje! I przy okazji zaopatrzyć się w energetyczne wspomnienia, by mieć siły co najmniej na kolejny rok.

Tak więc pakujem cały majdan + aparat fotograficzny i jedziem!

A szczegóły opowiem po powrocie. 😉