Będą Święta!!!

Autor: Emilia, mama Laury Data: grudzień 23, 2015 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 114

Będą Święta!!! Takie prawdziwe, pachnące choinką przytarganą przez Natalię i Grzegorza, pieczoną kaczką i pierogami wygniecionymi rękami Wioletty, śledziami i roladą, które na wycieraczce zostawiła dziś Hanka, z pomarańczową konfiturą przysłaną przez brata i bratową, smakołykami od Laurkowej babci… Czyli święta przepełnione ludzką życzliwością, otaczającą nas z każdej strony.

Ale przede wszystkim będą to Święta najszczęśliwsze w naszym życiu, ponieważ spędzone RAZEM, we czwórkę, w domowym zaciszu. Nasz Bożonarodzeniowy cud już się wydarzył, bo od wczoraj Laura i Kuba są w domu i to w dodatku bez Broviacka!!! Moment ich powrotu był magiczny, a cały wieczór dla mnie niezapomniany – jednak jego opis tym razem zachowam tylko dla siebie 🙂

Tak się szczęśliwie złożyło, że dzień przed planowanym zabiegiem lekarze zdecydowali się odwołać operację wszczepienia cewnika Broviacka!!! Okazało się, że zastosowane leczenie było wystarczające, aby kondycja córeczki radykalnie się poprawiła. Podczas ponad tygodniowego pobytu w szpitalu Laura przytyła dwa kilogramy, wrócił jej apetyt, zaczęła dobrze trawić rozmaite pokarmy, zniknął szary odcień skóry, a zamiast niego pojawiły się pulchne policzki oraz cudownie błyszczące oczy. Laura na buzi znów wygląda ślicznie – dokładnie tak, jaką ją pamiętam sprzed okresu choroby. Znacznie lepiej wygląda też cała reszta jej ciała. W tej sytuacji zabieg wszczepienia Broviacka mógłby więc okazać się zbyt pochopną decyzją.

Dostaliśmy konkretne zalecenia, jak postępować, aby zapobiec powrotowi poważnych problemów. Kuba przeszedł w szpitalu przeszkolenie i nauczył się wykonywać Laurze niezbędne zabiegi, które będzie regularnie powtarzał w domu. Jeśli tym sposobem damy radę utrzymać organizm córki w dobrej kondycji i jeżeli będzie ona przybierać na wadze, to mamy realną szansę uniknąć żywienia pozajelitowego! Dnia 29 stycznia wracamy z Laurą na kontrolę do poradni żywieniowej – wówczas okaże się, czy nasze działania są efektywne. W każdym razie zrobimy, co w naszej mocy…

Cały ten pobyt w szpitalu był dla Laury wyjątkowo trudnym przeżyciem. Przebywała tam długo i po raz pierwszy bez mamy, poddawana nieprzyjemnym i stresującym zabiegom. Mimo to, była niesamowicie dzielna, współpracowała i pozwalała się leczyć, chociaż niejednokrotnie przez łzy. Dzwoniła też do mnie regularnie i mówiła mi, jak bardzo mnie kocha, jak mocno za mną tęskni oraz że chciałaby być już w domu…

Równie dzielny był i tata, który nie ukrywam, zaimponował mi, jak jeszcze nigdy w życiu. Opiekował się córką profesjonalnie, pilnował jej żywienia i parametrów oddechowych 24 godziny na dobę, merytorycznie rozmawiał z personelem szpitala i uczył się wykonywania medycznych zabiegów. Ponadto czesał córeczce eleganckie fryzury, uczył ją języka kaszubskiego, rozmawiał z nią o emocjach, tulił, pocieszał i w ogóle stawał na rzęsach, żeby zniwelować jej stres. Cóż mogę więcej powiedzieć – chyba tylko tyle, że właśnie zdałam sobie sprawę, iż nie jestem niezastąpiona 🙂

Do zrobienia mam dzisiaj jeszcze ciasto oraz postny barszcz, więc kończę pisać, nasłuchując jednocześnie dochodzących do mnie dźwięków. Słyszę, jak na piętrze Kuba układa Laurę do snu, a obok mnie pomrukuje maleńka Kaja, która znów zrobiła się głodna…

Życzę Wam pięknych, szczęśliwych, rodzinnych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia – dokładnie takich, jakie będą nasze 🙂

Powyżej Kaja w świątecznym kadrze – pierwszy raz profesjonalnie mi pozowała do zdjęcia 🙂

I jeszcze kilka fotografii Laury wykonanych przez tatę podczas pobytu w szpitalu:

Wesołych Świąt!