Aktywni fizycznie – zdrowi psychicznie

Autor: Emilia, mama Laury Data: marzec 26, 2015 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 28

Jednym z ulubionych sposobów Laury na spędzanie wolnego czasu, jest uczestnictwo w EKSPOZYCJI. W jej mniemaniu, ekspozycja to coś, co obfituje w niezapomniane przygody, rozmaite niebezpieczeństwa oraz obligatoryjnie odbywa się poza murami naszego domu…

Podejrzewam, że tak naprawdę chodzi jej o EKSPEDYCJĘ, gdyż Młoda jeszcze nie do końca ogarnia różnice między podobnie brzmiącymi wyrażeniami. Ale mniejsza o to – przecież nie będziemy się czepiać szczegółów. 😉

Tak, czy siak, zainaugurowaliśmy już sezon wypadów na łono natury i to nie tylko ze względu na Laurę, ale także na nas samych. Bo prawda jest taka, że ruch na świeżym powietrzu, niezależnie od pory roku, działa na nas jak swoisty eliksir młodości. Za każdym razem, gdy wracamy z roweru, biegania czy wspinaczki, mamy więcej energii do życia i zdecydowanie mniej problemów (a przynajmniej chwilowo o nich nie pamiętamy).

Kuba, odkąd regularnie biega, jest mniej senny, bardziej chętny do działania, ma więcej kreatywnych pomysłów i częściej się do mnie uśmiecha. Rano wstaje wcześniej ode mnie i zdecydowanie rzadziej narzeka. Laura z kolei, podczas wszelakich wycieczek staje się dzieckiem całkowicie pełnosprawnym – nie miewa problemów z oddychaniem, jest w stanie samodzielnie pokonywać długie dystanse, a jej okaleczony chorobą Hirschsprunga organizm zapomina nawet o konieczności regularnego korzystania z toalety. Wygląda to mniej więcej tak, jakby każdorazowo udając się na ekspozycję, Laura zostawiała swoją chorobę w domu…

A ja? Dla mnie ruch na świeżym powietrzu ma szczególne znaczenie i nie tylko dlatego, że pragnę dobrej kondycji czy też jak każda inna kobieta, chcę po prostu mieć dobrze wyglądające ciało. Dla mnie sport jest rodzajem terapii, bo tak naprawdę tylko on pozwala mi skutecznie walczyć z objawami nerwicy, niwelować wewnętrzne niepokoje i przejść do porządku dziennego nad wciąż żywymi demonami przeszłości. Za każdym razem, gdy wracam z biegania czy roweru, jestem fizycznie zmęczona, ale za to psychicznie czuję się jak nowo narodzona. Mój oddech jest wówczas regularny, ustępują napady duszności, refluks żołądkowo-przełykowy całkowicie znika, a twarz wygląda tak, jakbym cofnęła się w czasie o kilka lat. Aktywność fizyczna to dla mnie jedyny skuteczny lek na własne problemy z psychiką, a także unikalna okazja, aby wsłuchać się w samą siebie, zachwycić pięknem otaczającego świata i dostrzec wszystkie te rzeczy, których w codziennej gonitwie nie zauważam.

I właśnie dlatego poczyniłam postanowienie, że ten sezon wiosenno-letnio-jesienny będzie wyjątkowo aktywny dla całej naszej rodziny, a ja okażę nieco więcej samodyscypliny. Zamierzam najczęściej, jak się da organizować wypady na łono natury i czerpać garściami z jej dobrodziejstw. A także wsadzić Laurę do przyczepki typu jogger i zacząć wspólnie z nią biegać, aby i w córce zaszczepić sportowego bakcyla. Myślę, że nie ma nic lepszego dla naszego niepełnosprawnego dziecka, niż kształtowanie w nim zapału do pełnosprawnej aktywności. Być może dzięki temu za jakiś czas słowo „niepełnosprawna” będzie tak słabo pasowało do Laury, jak słabo do mnie pasuje „bezczynność”. 😉

PS.

Część z Was zapewne wie, że interesuję się fotografią i od jakiegoś czasu nieśmiało próbuję się w tym zakresie rozwijać. Moje fotograficzne amatorskie próby (a przynajmniej te bardziej udane) i ewentualne postępy, zainteresowane osoby będą mogły podglądać tutaj. Oczywiście głównym tematem moich zdjęć jest Laura, ale mam nadzieję, że z czasem będę mogła prezentować prace o bardziej różnorodnej tematyce. Ale nie martwcie się, bez względu na kierunek, który obiorę, Laura w moich fotografiach będzie zawsze obecna – inaczej być nie może.  A poniżej zdjęcia z naszej pierwszej wiosennej ekspozycji! 🙂