Czekałam na ten wyrok, jak na zbawienie

Autor: Emilia, mama Laury Data: kwiecień 4, 2013 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 187

Kilka dni temu obiecałam podzielić się ze światem pewną ważną informacją – chciałam napisać o wydarzeniu, które dla mnie osobiście ma przeogromne znaczenie. Jest to rzecz, na którą długo czekałam, o którą się modliłam i która ma niemały wpływ na dalsze życie moje i córeczki. I dziś wreszcie mogę głośno o tym powiedzieć…

Właśnie nadszedł moment uprawomocnienia się długo oczekiwanego wyroku wydanego w mojej sprawie rozwodowej. Proces trwał kilkanaście miesięcy i był naszprycowany licznymi błędami oraz zaniedbaniami ze strony sądu, jednak po usłyszeniu wyroku puściłam to wszystko w niepamięć, gdyż na taki wynik naprawdę warto było czekać… Otóż decyzją Sądu Okręgowego w Gdańsku otrzymałam rozwód z orzeczeniem wyłącznej winy byłego męża za rozpad małżeństwa. Ponadto sąd przyznał mi wyłączną opiekę nad córką oraz zasądził alimenty. Natomiast mój były mąż został całkowicie pozbawiony praw rodzicielskich. W ustnym uzasadnieniu wyroku sąd stanowczo podkreślił, że wyłączna wina za rozpad małżeństwa jest po stronie byłego męża i że w świetle przedstawionych dowodów jest ona niepodważalna, a odebranie mu praw rodzicielskich jest podyktowane troską o dobro i bezpieczeństwo córki.

W ten sposób zostałam bardzo uszczęśliwiona przez polski wymiar sprawiedliwości. Na sali sądowej płakałam z radości jak małe dziecko, nie zważając na to, że przyglądają mi się jacyś obcy ludzie. Tak naprawdę nie mogłam uwierzyć, że wreszcie mam ten rozwód za sobą, że w końcu Laura i ja jesteśmy wolne i całkiem niezależne!

Wyrok jest już prawomocny, w związku z tym od teraz jestem jedyną opiekunką prawną Laury. Oznacza to, że mogę podejmować samodzielnie wszelkie decyzje dotyczące swojego życia i życia córeczki. Właściwie, to mogę bardzo wiele – zmienić sobie i jej nazwisko, samodzielne decydować o jej dalszym leczeniu, wyjechać z nią na operację do obcego kraju, a nawet całkowicie wyprowadzić się z dzieckiem z Polski, gdyby zaistniała taka potrzeba. Mogę też wyjść za mąż, jeśli najdzie mnie kiedyś na to ochota, a nawet Kuba ma teraz prawną możliwość zaadoptowania Laury, gdyby kiedyś narodziła się w jego sercu taka potrzeba. Mogę też spisać testament i w razie mojej śmierci przekazać Laurę pod opiekę wybranej przeze mnie, odpowiedzialnej osobie. Otrzymałam więc od sądu niesamowite poczucie bezpieczeństwa i nie ukrywam, że jestem z tego powodu wyjątkowo szczęśliwa!

Nie wiem, z ilu wymienionych wyżej przywilejów zdecydujemy się w przyszłości skorzystać, ale tak naprawdę nie ma to teraz większego znaczenia. Bo najważniejsze jest przecież to, że Laura jest całkowicie bezpieczna, że możemy być już normalną rodziną, a ja raz na zawsze mogę uwolnić się od swojej smutnej przeszłości…

Wczoraj byłam w sądzie i przejrzałam obszerne, trzytomowe akta mojej sprawy rozwodowej – dwa grubaśne tomy akt samej sprawy, oraz jeszcze trzeci tom dołączony z innego postępowania sądowego. Ze względu na swoją grubość, całe akta wyglądały jak dokumentacja jakiegoś niezwykle skomplikowanego i ważnego procesu – szczerze mówiąc bardzo się zdziwiłam, że tych wszystkich papierów aż tyle zdołało się uzbierać. Przejrzałam z zainteresowaniem zamieszczone tam dokumenty – liczne pisma procesowe, obszerne zeznania świadków, rozmaite dowody, w tym dokumenty z różnych ważnych instytucji państwowych. Przeglądając to wszystko zrozumiałam, że wyrok sądu po prostu musiał być dla mnie korzystny – innej opcji absolutnie nie było. Ilość i jakość zgromadzonych w aktach dowodów była dla mojego byłego męża druzgocąca, więc wyrok sądu musiał zapaść dokładnie taki, jaki zapadł.

Ale mimo to nie wszystko poszło po mojej myśli, bowiem nieoczekiwanie okazało się, że moja sprawa rozwodowa tak naprawdę jeszcze nie do końca została zakończona, a przede mną jest jeszcze wiele miesięcy kolejnych potyczek sądowych. Otóż chwilę przed uprawomocnieniem się wyroku, mój były mąż złożył w sądzie apelację, a dokładnie zaskarżył część wyroku dotyczącą zasądzenia alimentów. W związku z tym zdołały się uprawomocnić jedynie kwestie powierzenia mi opieki nad dzieckiem i odebrania byłemu mężowi praw rodzicielskich, natomiast sama kwestia alimentów nie jest jeszcze prawomocna – zostanie ona rozpatrzona osobno w późniejszym terminie, przez sąd apelacyjny.

Dla mnie oznacza to tylko jedno: nie zobaczę na oczy tych alimentów, tak, jak i nie widziałam ich do tej pory. Od czasu rozstania, a nawet jeszcze wcześniej, były mąż nie łoży na utrzymanie Laury złamanego grosza. Udało mi się wprawdzie uzyskać w trakcie procesu rozwodowego dokument zabezpieczenia alimentacyjnego, jednakże komornik nie był w stanie go wyegzekwować. Przez ponad półtora roku trwania rozwodu udało mi się wyegzekwować przy pomocy komornika zaledwie kwotę 240 zł…

Miałam nadzieję, że w związku z niepłaceniem przez byłego męża alimentów, po zakończeniu procesu rozwodowego będę mogła ubiegać się o świadczenia z Funduszu Alimentacyjnego. Wyrok wprawdzie otrzymałam, jednakże złożona przez byłego męża apelacja wstrzymała jego uprawomocnienie w zakresie samych alimentów. Oznacza to, że automatycznie zostałam też pozbawiona na pewien okres możliwości korzystania ze świadczeń Funduszu Alimentacyjnego.

Niestety z informacji przekazanej mi przez zaprzyjaźnioną prawniczkę wynika, że walka o alimenty może potrwać jeszcze naprawdę długo. Samo rozpatrzenie apelacji przez sąd apelacyjny potrwa aż od 4 do 9 miesięcy, a do tego trzeba jeszcze doliczyć czas na kolejne sądowe procedury. Sąd ma aż trzy wyjścia: albo podtrzymać alimenty zasądzone przez sąd pierwszej instancji, albo zasądzić alimenty w innej wysokości, lub też przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia. Jeśli zostanie wybrany ten ostatni wariant, to rozprawa alimentacyjna będzie musiała ruszyć od początku, skazując mnie na kolejne oczekiwanie. Prawniczka, która mnie wspiera twierdzi, że były mąż nie ma najmniejszych nawet szans na zmniejszenie alimentów, które po pierwsze i tak już są wystarczająco małe, a po drugie zostały zasądzone na podstawie skrupulatnie udokumentowanych, ponoszonych na Laurę wydatków. Ta apelacja to najzwyczajniej w świecie gra na zwłokę, czyli próba rozciągnięcia w czasie tego, co i tak jest nieuniknione, czyli obarczenia biologicznego ojca współodpowiedzialnością za utrzymanie dziecka. No ale zanim to się wszystko skończy, miną kolejne bezproduktywne miesiące, podczas których nie zapłaci on ani złotówki, a ja nie będę mogła ubiegać się o świadczenia z Funduszu – rachunek jest więc bardzo prosty: 0x0=0.

Sprawa alimentów jest naprawdę frustrująca i trudno mi pojąć, że mężczyzna uchylający się od płacenia alimentów przez okres ponad półtora roku jest najzwyczajniej w świecie bezkarny. Kuba i ja przecież każdego dnia robimy wszystko, co w naszej mocy, by zapewnić córeczce szczęśliwe dzieciństwo. Dbamy z największą troską o każdy aspekt jej życia, chociaż kosztuje nas to niewyobrażalnie dużo wysiłku. Notorycznie się przepracowujemy, aby zarobić pieniądze na pokrycie wszystkich kosztów generowanych przez Laurę oraz aby zabezpieczyć ją przed skutkami jej strasznych chorób. Mało śpimy, mało odpoczywamy i zbyt mało poświęcamy sobie nawzajem czasu, ale robimy to przecież z myślą o naszej kochanej Laurce. To naprawdę niesprawiedliwe, że musimy radzić sobie ze wszystkimi problemami i wydatkami sami, podczas gdy biologiczny ojciec nie musi robić absolutnie nic. Wkurza mnie to okrutnie, ale wiem, że na tą chwilę niestety nic nie mogę zrobić.

Przez jakiś czas korespondowałam z kobietami, które znalazły się w podobnej jak ja sytuacji, czyli zostały samotnymi matkami bez wsparcia finansowego ze strony ojca dziecka. Kobiety opowiadały mi o swoich doświadczeniach, z których jednoznacznie wynika, że na takich cwaniaków, notorycznie uchylających się od płacenia alimentów nie ma w Polsce bata. Mogą oni bardzo długo lawirować na granicy prawa, a nawet je łamać choćby pracując na czarno lub też w nieskończoność przedłużać rozprawy sądowe. Mogą też często zmieniać miejsca zamieszkania lub też w inny sposób utrudniać postępowanie komornicze. Teoretycznie polskie prawo przewiduje zamknięcie takiego delikwenta w więzieniu, ale jest to proces żmudny i cholernie długotrwały. A ty kobieto martw się sama, jak wychować dziecko, za co je nakarmić i za co wyleczyć. Ciekawa jestem, ile jest w Polsce takich matek, które nigdy nie widziały alimentów od „kochających” ojców swoich dzieci? Czy ktoś to w ogóle potrafi policzyć?

Gdybym naprawdę była samotną matką, skazaną wyłącznie na siebie, to miałabym bardzo poważnie kłopoty. Nie wiem, za co miałabym wówczas żyć, spłacać kredyt, a przede wszystkim leczyć i utrzymywać moje dziecko. Być może już dawno wylądowałybyśmy z Laurą pod mostem lub w jakimś innym równie przytulnym miejscu… Dzięki Bogu ja nie jestem samotna – mam Kubę, który spadł mi z nieba w momencie, gdy najbardziej potrzebowałam wsparcia i na szczęście został ze mną do dzisiaj. Ale gdyby nie jego wsparcie psychiczne, fizyczne i finansowe, to z pewnością Laura i ja nie dałybyśmy sobie rady. Cieszę się, że mam wsparcie kochającego i odpowiedzialnego człowieka, ale jednocześnie przeraża mnie świadomość, że setki samotnych matek takiego wsparcia niestety nie posiadają. Wiele kobiet po rozwodzie zostaje zupełnie samych, mając na głowie dzieci, dom i konieczność zarobienia na życie – bez jakiejkolwiek pomocy i bez alimentów. Mnóstwo samotnych matek musi drżeć o to, czy starczy im na chleb, bo szanowny biologiczny „tatuś” nie raczy wysłać dzieciom złamanego grosza. Oczywiście są też sytuacje odwrotne, kiedy to samotni ojcowie wychowują dzieci, a matki uchylają się od płacenia alimentów, niemniej jednak takie sytuacje należą do rzadkości. To bardzo przytłaczające, że będąc na życiowym zakręcie, kobieta-matka jest bezsilna i skazana wyłącznie na siebie. Sprawdza się tutaj smutna prawda, że dziecko może zrobić każdy głupi, ale wychować i zapewnić mu byt już niestety nie każdy…

Ja powoli zaczynam się godzić z faktem, że żadnych alimentów nigdy nie zobaczę. Absolutnie nie liczę na to, że byłego męża ruszą jakiekolwiek wyrzuty sumienia i nagle zacznie płacić, jak i nie liczę na zmianę polskiego prawa czy też zwiększenie efektywności pracy komorników. Właściwie w tej kwestii nie liczę już na nic – co najwyżej na siebie i na Kubę, bo tylko my mamy prawdziwe chęci zapracowania na utrzymanie Laury.

Ale tak naprawdę to nie alimenty są dla mnie najważniejsze, tylko zapewnienie córce bezwzględnego bezpieczeństwa, a to na szczęście udało się osiągnąć. Przyznanie mi przez sąd wyłącznej opieki nad dzieckiem i pozbawienie byłego męża praw rodzicielskich pozwala całej mojej rodzinie od teraz spać spokojnie. Już wiemy, że nikt nie ma prawa nam Laury odebrać, nikt nie może podjąć w stosunku do niej żadnej niekorzystnej decyzji, czy też w jakikolwiek sposób jej zaszkodzić. Córeczka jest bezpieczna i jest już w 100% nasza – możemy więc wreszcie poczuć się jak prawdziwa rodzina, spokojni, radośni i szczęśliwi.

A Laura jak zawsze promienieje radością, zupełnie nieświadoma problemów, które się wokół niej rozgrywają. Wyciąga do mnie rączki, głaszcze moją twarz, kiedy jestem smutna, subtelnie się do mnie przytula i robi urocze minki, żeby mnie rozweselić. Jest wciąż taka pogodna, taka pełna życia i pełna niezachwianej wiary w przyszłość… Zupełnie nieświadoma tego, jak wiele ważnych spraw wydarzyło się wyłącznie z powodu mojej miłości do niej…