Jedzenie ma znaczenie

Autor: Emilia, mama Laury Data: lipiec 29, 2012 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 159

Choroba Hirschsprunga to taki koszmar, który sprawia, że najbardziej intymne funkcje fizjologiczne stają się widoczne dla otoczenia i determinują całe życie człowieka. Od świtu do nocy i znów od wieczora do rana wszystko jest podporządkowane trawieniu i wydalaniu. Ciągle trzeba jeść i ciągle trzeba wydalać – karmienie i chodzenie do toalety to monotonne rytuały, których w żaden sposób nie można pominąć. W przypadku małych dzieci jest to oczywiście ciągłe zmienianie pieluchy, brak trzymania stolca, a także walka o to, aby kwaśna treść jelitowa nie zrobiła z pośladków dziecka totalnej masakry.

Każda rzecz, którą się zje ma ogromne znaczenie – albo przy odrobinie szczęścia przemieni się ona w jakiś przyzwoity produkt przemiany materii i wyjdzie na zewnątrz odpowiednią drogą, albo też przeistoczy się w kwaśny, żrący stolec, który z odbytu zrobi żywą ranę. Ta choroba uczy cierpliwości – człowiek pokornie czeka, aż jelito cienkie, które pozostało po amputacji grubego, jakoś zacznie dawać sobie radę w nowych nietypowych warunkach. Trwa to długo, niekiedy całą wieczność, gdyż większość przyjmowanego jedzenia wylatuje drugą stroną z wielkim impetem, zanim jeszcze ciało zdąży z tego cokolwiek wchłonąć. Czasem trzeba jeszcze podreperować umęczony organizm kroplówkami, aby się nie odwodnił i nie doszło do niebezpiecznych niedoborów substancji odżywczych. Do tego dochodzi niewyobrażalny ból za każdym razem, jak trzeba skorzystać z toalety lub zmienić pieluchę.

Laurka etap kroplówek ma już na szczęście za sobą, etap największego bólu dzięki Bogu też. Jednak wciąż boryka się z poważnymi problemami trawiennymi, z odparzeniami i niestety czasami również z cierpieniem, które co jakiś czas powraca z powodu tych odparzeń. Zawsze wtedy musimy ratować córkę maścią Ilex oraz powrotem na kilka dni do niemowlęcej słoiczkowej diety. Tak też stało się ostatnio. Jeszcze niedawno byłam bardzo szczęśliwa, ponieważ udało mi się wprowadzić do diety córki wiele nowych produktów. Między innymi kasze, pieczywo, ziemniaki, tłuszcze, gotowany drób, jaja, nieduże ilości surowych owoców i warzyw, pieczone jabłka z ryżem, gorzką czekoladę oraz niektóre soki owocowe. Było na tyle dobrze, że powolutku Laurka zaczęła zasiadać z nami do stołu i jeść wspólnie z nami normalne obiady. Niestety, podając jej normalne obiady trochę straciliśmy czujność i kilka dni temu problemy z odbytem powróciły – zrobiła się głęboka rana, z której sączy się krew i ponownie pojawił się ból przy przewijaniu. A my na jakiś czas znowu musimy cofnąć się do czasów niemowlęcej diety, złożonej wyłącznie z kupowanych obiadków dla dzieci, które córeczka najłagodniej trawi. W ten oto sposób wykonujemy dwa kroki w przód i jeden w tył, nieustannie, od wielu już miesięcy… I chociaż jestem zadowolona, bo w sprawie diety Laury udało się zrobić ogromne postępy, to jednak wiele jeszcze pozostało w tej kwestii do zrobienia.

Choroba córki uświadomiła mi, jak ogromne znaczenie dla ludzkiego organizmu ma to, co wkładamy sobie do ust. I chociaż u zdrowego człowieka na pierwszy rzut oka nie widać skutków ubocznych zjadanego hamburgera czy tłustego mięsa, tak w przypadku Laury te skutki są widoczne po prostu natychmiast. Oczywiście ja nie karmię córki hamburgerami, jednak wystarczy, że dam jej choć odrobinę niewłaściwego jedzenia, aby jelita się zbuntowały i „wypluły” całą zjedzoną zawartość. Skutki żywienia, które u zdrowego człowieka byłyby widoczne dopiero po dłuższym czasie, u Laurki są widoczne jeszcze tego samego dnia. Trudno się żyje w takich warunkach, chociaż oczywiście można z tym żyć i na 100% warto z tym żyć! Jednak wymaga to ogromnej uwagi, cierpliwości i jak się okazało, także sporej wiedzy.

Zaczęłam się interesować tematyką zdrowego żywienia jak tylko zaszłam w ciążę, a potem w okresie karmienia dziecka własnym mlekiem – chciałam zrobić absolutnie wszystko, aby nie zaszkodzić córeczce. Uważałam bardzo na to, co jem, starałam się maksymalnie wyeliminować chemię z kupowanych produktów i jeść dużo świeżych warzyw. Potem jednak temat zdrowego żywienia jakoś mi się rozmył i przestałam już tak bardzo uważać na to, co spożywam. Zresztą, jak włóczyłam się za córką od szpitala do szpitala, to nie było czasu na takie rzeczy jak dbałość o menu – jadłam wtedy rzadko i tylko to, co było akurat pod ręką w szpitalnym bufecie lub sklepiku.

Zaczęłam się interesować ponownie kwestią odżywiania w momencie, kiedy Laura rozpoczęła przyjmować doustnie stałe pokarmy. Na początku próbowałam dawać jej gotowane przez siebie zupki warzywne, potem wprowadzałam inne produkty, które w domu wspólnie spożywaliśmy, ale wszystko niestety z opłakanym skutkiem. Jelita Laury przez długi czas reagowały okropnie, brzuch był wzdęty, stolce kwaśne, skóra na pośladkach wyżarta do krwi. Za nami wiele miesięcy męki dziecka, wielu kulinarnych prób i błędów popełnianych przez nas zupełnie nieświadomie. Mnóstwo konsultacji z lekarzami i dietetykami, które niczego nowego niestety nie wnosiły. A my uparcie szukaliśmy rozwiązania, czyli produktów, które przewód pokarmowy córki byłby w stanie właściwie strawić. Jednak mimo wielu prób gotowania przeze mnie pysznych zupek i innych posiłków, jelita Laury wciąż nie trawiły dobrze. Jedyne, co córka potrafiła trawić, to kupowane w sklepach gotowe obiadki dla niemowląt.

Dużo czasu zajęło mi dojście do tego, co tak naprawdę może pomóc mojej córeczce w jej ogromnych problemach z trawieniem oraz wchłanianiem pokarmów. Kiedyś się załamałam, bo ugotowałam dziecku zupkę na wodzie z samej marchewki kupionej tego samego dnia w jakimś markecie, a ona i tak oddała po tym żrący paskudny stolec (chociaż dietetycy właśnie marchewkę najbardziej jej polecali). Siedziałam i płakałam z bezsilności nad garnkiem tej zupy. Po jakimś czasie dostałam od kogoś pęczek innej marchewki, takiej z ogródka, uprawianej naturalnie bez żadnych chemicznych nawozów. Postanowiłam ponownie spróbować z zupą i o dziwo przewód pokarmowy Laury zareagował na to wyjątkowo dobrze.  Następnym razem zdobyłam masło od gospodarza, ręcznie wyrabiane z mleka od wiejskiej krowy – dodałam do kolejnej zupy z tej samej marchwi i ponownie przewód pokarmowy zareagował dobrze. Powoli zaczęła mi się w głowie zapalać lampka, że być może wrażliwy przewód pokarmowy Laury nie radzi sobie z trawieniem chemicznych dodatków, które w dzisiejszych czasach są dodawane do niemal każdej żywności. Rozpoczęłam od nowa analizowanie jadłospisu Laury i zdałam sobie sprawę, że przecież wszystkie składniki, które jej podawałam pochodzą z hipermarketów i sieciowych sklepów, czyli z przemysłowych upraw.

To był przełomowy moment zarówno dla Laury, jak i dla mnie. Zaczęłam bardzo mocno interesować się tym, co producenci żywności wkładają nam do ust i jakie mogą być tego konsekwencje. Pamiętam godziny spędzone w Internecie na poszukiwaniu informacji o jakości współczesnych produktów żywnościowych. Jak zaczęłam czytać, to na początku się przeraziłam, ale za to później poczułam się oświecona jak nigdy dotąd. Dopiero po przerobieniu wielu megabajtów informacji dotarło do mnie, że zupełnie nieświadomie karmiłam dotąd córkę zatrutą, chemiczną żywnością, że niemal wszystko, co dostępne jest w sklepach spożywczych, jest w jakiś sposób chemicznie przetworzone. Na początku się załamałam, ponieważ zdałam sobie sprawę, że zdobycie dla Laury całkowicie naturalnej żywności graniczy z cudem. Musiałabym chyba sama kupić jakieś pole i uprawiać tam warzywa, aby móc dawać córce prawdziwe zdrowe jedzenie. Z czasem jednak przekonałam się, że nawet w dzisiejszych czasach można zdobyć nieprzetworzone produkty spożywcze, chociaż przyznaję, że trzeba się w tym celu bardzo mocno naszukać…

Choroba córki, a także odkrycie na temat zatrważającej ilości chemikaliów zawartych w produktach spożywczych, całkowicie zmieniło moją filozofię żywienia. I chociaż od dawna wiadome mi było, że koncerny spożywcze to poniekąd chemiczne laboratoria, to jednak wcześniej nie przywiązywałam do tego aż tak wielkiej wagi. Ale choroba Laurki zmusiła mnie do poszukiwań informacji na ten temat, a z czasem całkowicie zmieniła mój światopogląd na temat odżywiania. Córka stała się absolutnym miernikiem jakości spożywanych produktów i to właśnie jej okaleczony przewód pokarmowy uświadomił mi, jak ogromne znaczenie dla ludzkiego ciała ma to, co wkładamy sobie do ust. Zrozumiałam, że jesteśmy tym, co jemy i że muszę zrobić absolutnie wszystko, aby zapewnić Laurze naturalny, nieskażony pokarm. Rozpoczęłam więc długie i żmudne poszukiwania najbardziej wartościowego jedzenia, które w dzisiejszym zwariowanym świecie występuje chyba rzadziej niż szczere złoto.

Dbając o pokarm Laury postanowiłam przy okazji zadbać o całą rodzinę, także o siebie i całkowicie zrewolucjonizowałam nasze dotychczasowe nawyki żywieniowe. Zaczęłam eliminować chemiczne dodatki ze wszystkiego, z czego tylko się dało, a także uważnie czytać składy etykiet kupowanych produktów. Od tego momentu robienie zakupów w sklepie zajmowało mi o wiele więcej czasu, niekiedy nawet dwie godziny, ponieważ tak trudno było mi początkowo znaleźć nieskażoną chemią żywność. Wyrobiłam sobie nawyk czytania etykiet dosłownie każdego produktu, który wkładałam do zakupowego koszyka. Przechodzący obok klienci patrzyli na mnie ze zdziwieniem myśląc zapewne, że jestem pracownikiem sanepidu i sprawdzam daty przydatności. Ja jednak czytałam z uwagą etykiety przypadkowych produktów, które bardziej przypominały mi tablicę Mendelejewa niż produkt nadający się do spożycia… Niebezpieczny, choć jakże popularny słodzik aspartam (E951), azotany i azotyny, konserwanty (E200 – E300), sztuczne barwniki (E100 – E200), antybiotyki (E700 – E800), emulgatory i zagęstniki (E400 – E500), pestycydy, herbicydy, wypełniacze, spulchniacze, przeciwutleniacze (E300 – E400), poprawiacze jakości smaku i zapachu (E600 – E700 oraz E1500 – E1525), dodatki zróżnicowane (E500 – E600 oraz E900 – E1202), skrobie modyfikowane (E1400 – E1500) i wiele, wiele innych… Jak to wszystko czytałam, to miałam wrażenie, że jestem na lekcji chemii a nie w supermarkecie i brzuch mnie bolał od samej świadomości tego całego syfu, który ja i moja rodzina do tej pory nieświadomie spożywaliśmy… Same E…, E…., E… w nieskończoność, w dodatku niektóre z nich ukryte pod wdzięcznymi nazwami takimi jak żółcień pomarańczowa, czerń brylantowa, barwnik identyczny z naturalnym itd… A najgorsze jest to, że wszystkie chemikalia tak bardzo niebezpieczne dla konsumentów żywności, są całkowicie legalne – zaakceptowane przez międzynarodowe i narodowe organizacje żywnościowe, które w teorii powinny dbać o bezpieczeństwo produkowanej żywności! Organizacje kontroli żywności wydają bez problemu licencje na dodawanie do jedzenia tych wszystkich sztucznych składników, chociaż przy regularnym spożywaniu są one bardzo niebezpieczne dla ludzi. Ale za to są bezpieczne i opłacalne dla gigantycznych koncernów żywnościowych, które zarabiają miliardy na sprzedaży takiego właśnie pseudo jedzenia.

Podczas pierwszych zakupów, gdy zaczęłam czytać etykiety, pomyślałam, że wyjdę ze sklepu z totalnie pustym koszykiem. Wszystko, co brałam do rąk naszprycowane było chemią i w głowę zachodziłam, jakim cudem mam w tych warunkach zdobyć zdrową żywność dla mojej córki. Największego szoku doznałam czytając składy niektórych jogurtów, serków i słodyczy dla dzieci, którym producenci żywności również nie szczędzą chemicznych dodatków. Nawet w słonych paluszkach dla dzieci znalazłam wodorotlenek sodu (E 524), który jest przecież substancją żrącą. Ze sklepu wyszłam po prostu załamana…

Na drugich zakupach było już nieco lepiej – po wnikliwym przewertowaniu regałów udało mi się zrobić pierwsze prawie nie chemiczne zakupy. Okazało się, że nawet we współczesnych sklepach można kupić coś w miarę naturalnego, tylko że trzeba się przy tym bardzo mocno naszukać. Po przeczytaniu około 20 etykiet żółtego sera w plastrach wreszcie udało mi się trafić na jeden, który nie zawierał chemicznych konserwantów i miał przez to o wiele krótszy termin ważności – kupiłam go natychmiast. Po przeanalizowaniu około 30 etykiet 100% soków owocowych udało mi się znaleźć jeden jedyny sok marchewkowy, który nie zawierał żadnych dodatków (o zgrozo, marchewkowe soki dla dzieci sprzedawane w tym sklepie zawierały ich najwięcej!). Znalazł się też polski majonez bez konserwantów i innych dodatków, przetwory mleczne takie jak twarogi, maślanki i śmietany, niektóre jogurty z minimalną ilością sztucznych dodatków, oliwy, marynowane pomidory i wiele innych produktów. Wróciłam do domu zadowolona i z nadzieją, że w mojej lodówce znajdą się rzeczy na tyle dobrej jakości, że od tej pory córeczka będzie mogła je bezpiecznie jeść.

Zaczęłam również poszukiwania gospodarstw i przetwórni w mojej okolicy, które produkują tradycyjne jedzenie. Udało się i to głównie dzięki temu, że mieszkam na wsi! Na dzień dzisiejszy mam w każdym tygodniu świeże jajka od gospodarza, pochodzące od kur z wolnego wybiegu. Mam też masło z wiejskiego mleka robione ręcznie tradycyjną metodą przez ponad osiemdziesięcioletnią staruszkę! Znalazłam również w pobliskim sklepie razowy chleb z żurawiną bez spulchniaczy i polepszaczy. Niedawno także zaczęłam się zaopatrywać we wspaniałej regionalnej mleczarni, która na zamówienie dostarcza do domu wszelkie przetwory mleczne nie skażone absolutnie żadną chemią. Zdarza mi się też zdobyć grzybki z lasu czy jagody, szczypior i rzodkiewkę z wiejskiego ogródka. A warzywa w ogóle przestałam kupować w hipermarketach, a zaczęłam je pozyskiwać z naszego wiejskiego warzywniaka, chociaż i tutaj niestety są one pryskane rozmaitą chemią.

Największy problem mam właśnie z warzywami oraz z mięsem. Trudno na bieżąco zdobywać marchew, ziemniaki i inne warzywa uprawiane w tradycyjnym ogródku, zwłaszcza poza sezonem. Oczywiście można zaopatrywać się w sklepach z EKO żywnością, ale niestety minusem takich sklepów są bardzo wysokie ceny, a w naszym przypadku również odległość. Dlatego staram się jak mogę zdobywać chociaż od czasu do czasu rośliny w wiejskiego ogródka, przynajmniej w letnim sezonie.

Najgorzej jest z wędlinami i mięsem, których jakość w sklepach pozostawia naprawdę wiele do życzenia. Kiedyś nie interesowałam się za bardzo składem mięsa i nawet próbowałam wprowadzać Laurze do diety produkty mięsne z niepewnych źródeł, oczywiście z opłakanym skutkiem. Teraz już wiem, że kiełbasy, parówki i wiele innych wędlin to nic innego jak MOM – mięso odkostnione mechanicznie. Czyli masa kostno-tłuszczowa z zawartością skór, wnętrzności, połamanych kości oraz licznych dodatków chemicznych absorbujących wodę, neutralizujących brzydki zapach oraz poprawiających jakość smaku (http://wyborcza.biz/biznes/1,100896,11786592,Zero_miesa_w_kielbasie.html) . Niektóre mięsa i wędliny mają w sobie więcej wody i chemii, niż samej tkanki mięsnej. Faszeruje się te nawodnione masy chemikaliami, ponieważ tylko ta chemia jest w stanie utrzymać taką pseudo wędlinę w kupie – bez tego ona by się zwyczajnie w świecie rozpadła na kawałki. Producenci szprycują mięso chemią i wodą, ponieważ to zwiększa jego masę – klient myśli, że kupuje mięso, a tymczasem płaci za wodę i chemiczne środki absorbujące tą wodę. Aby zamydlić oczy klientom, często producenci mięsa kładą je na styropianowych tackach na takiej specjalnej białej gąbeczce – ona wchłania wyciekającą z mięsa wodę, więc dzięki temu klient nie zauważa niczego niepokojącego. Niektóre praktyki stosowane przez producentów i sprzedawców żywności po prostu mrożą krew w żyłach. Kilka lat temu usłyszałam od kolegi pracującego w jednej z sieci handlowych opowieść o tym, jakie się w jego firmie stosuje „zabiegi odświeżające” dla mięsa. Opowiadał mi kilka ciekawych i przerażających historyjek, ale mi w pamięci szczególnie utkwiła ta na temat odświeżania wołowiny… Otóż stara wołowina robiła się blada i sina, więc trzeba było ją jakoś „odmłodzić”, by móc ją sprzedać nieświadomym niczego klientom. Dlatego pracownicy hipermarketu moczyli ją w specjalnym roztworze, do którego dodawali… określone dawki trutki na szczury (!!!!!!!!!!). Trutka powodowała, że drobne naczynka krwionośne w mięsie wołowym pękały i dzięki temu wołowina znów robiła się czerwona i odzyskiwała swój dawny „blask”…

Początkowo postanowiłam zamawiać tradycyjne wędliny dobrej jakości przez Internet, jednak szybko z tego zrezygnowałam. Wprawdzie jest wiele tradycyjnych wędzarni i masarni z certyfikatem (na przykład na Podlasiu), jednak przeszkodą jest po prostu cena. Takie wędliny są zbyt drogie dla przeciętnego człowieka. Dlatego zamiast kupowania wędlin w Internecie postanowiłam piec je sama i powoli wprowadzać Laurce do jadłospisu. Od jakiegoś czasu unikam też stołowania się w przypadkowych miejscach, gdyż nigdy nie wiem, co mi tam zaserwują. Kupuję więc w sprawdzonej masarni całe kawałki mięsa nie rozdrobnione i nie przetworzone, a następnie robię z nich pieczenie i z radością podaję córce – gotowane i pieczone mięso córeczka też trawi dość łagodnie, a przy okazji jej diety my również odżywiamy się dużo dużo zdrowiej.

Przez długi czas Laura nie tolerowała żadnych soków owocowych – po każdym z nich miała rewolucje pokarmowe, więc poiłam ją wyłącznie wodą. Martwiłam się tym bardzo, ponieważ obawiałam się niedoborów u córki witamin i minerałów. Było tak aż do momentu, kiedy znalazłam w sklepie najpierw jeden sok marchwiowy, a później marchwiowo-jabłkowy bez dodatków chemicznych. Okazało się, że te dwa soki dziecko może pić i nie dzieje się po tym absolutnie nic złego… To mnie zainspirowało do kupienia sokowirówki i samodzielnego przyrządzania świeżych soków dla nas wszystkich każdego dnia. Od niedawna szklanka świeżego soku z owoców lub warzyw jest obowiązkowym dodatkiem do każdego naszego obiadu, a córeczka wreszcie ma możliwość poznania smaku innych owoców i warzyw, niż tylko marchewki i jabłka.

Bardzo trudno początkowo robiło się zakupy, gdyż niemal wszystko w naszych sklepach jest skażone chemicznymi dodatkami. Jednak z czasem nauczyłam się tak kupować, że nawet w hipermarkecie potrafię znaleźć żywność bez chemikaliów lub z ich minimalną ilością. W mojej kuchni Vegeta i mieszanki przypraw z zawartością związków siarki przeszły już do lamusa. Teraz są tam tylko naturalne przyprawy, najlepiej świeżo mielone. Jedynie Kuba ma przez to prawdziwe piekło, jak go wysyłam na zakupy – wiadomo, że dla facetów zakupy to męka, a on biedny teraz musi jeszcze spędzać w sklepie dwa razy więcej czasu czytając uważnie etykiety. Musi, bo inaczej ja mu będę suszyć głowę przez cały następny dzień. Na szczęście on też już prawie nauczył się robić  dobrze zakupy żywnościowe – jak widać moje marudzenie jest dla niego o wiele większą męką, niż czytanie etykiet :).

Oczywiście nie możemy mieć pewności, czy na wszystkich etykietach producenci napisali nam prawdę. Zawsze istnieje ryzyko, że dane na etykietach są w jakiś sposób zmanipulowane. Ale chyba większość etykiet zawiera jednak prawdę na temat składu produktów, więc można śmiało się nimi sugerować. Należy jednak pamiętać o tym, że producenci żywności stosują sprytne zabiegi i zmieniają nazwy niebezpiecznych substancji chemicznych w taki sposób, aby jak najbardziej kojarzyły się one z czymś naturalnym czy znanym konsumentom. Dlatego na wielu etykietach zamiast E 150 znajdziemy karmel, a zamiast E 507 kwas solny itp.. Warto uważnie czytać etykiety kupowanych produktów żywnościowych, ponieważ ma to ogromne znaczenie dla jakości życia naszego i naszych bliskich.

Odkąd zaczęłam się interesować tym, co jem i co wkładam w usta mojej córce, jej przewód pokarmowy nagle zaczął się regenerować. Udało się od tego czasu wprowadzić wiele nowych produktów, takich jak warzywa, niektóre owoce, soki, kasze, wiejskie jaja i masło, pieczywo oraz samodzielnie przyrządzane mięso. Dużo czasu zajęło mi dojście do tego, że chemia zawarta w żywności paraliżuje przewód pokarmowy mojego dziecka. Laura nie ma jelita grubego, jej układ pokarmowy jest upośledzony i przez to o wiele bardziej wrażliwy na wszelkie świństwa zawarte we współczesnym jedzeniu. Muszę więc bardzo uważać na wszystko, co jej podaję, co kupuję w sklepach i z czego przyrządzam domowe posiłki. Dbając o nią, zaczęłam dbać o całą rodzinę, a także o siebie. Stwierdziłam, że skoro jestem odpowiedzialna za życie Laury, to muszę również zadbać o swoje własne zdrowie, aby jak najdłużej móc być przy córce i sprawować nad nią opiekę. W mojej diecie jest teraz bardzo mało chemii, za to dużo wiejskich nie przetworzonych przemysłowo produktów oraz mnóstwo świeżych owoców i warzyw. Mięso staram się spożywać w umiarkowanych ilościach i to głównie przyrządzone we własnym piekarniku. Piję nielimitowane ilości zielonej herbaty, która oczyszcza organizm z toksyn, a codziennie rano na czczo wypijam mieszankę soku z cytryny, aloesu i oliwy z oliwek, aby przygotować mój przewód pokarmowy na całodzienną ciężką pracę. Mimo, że zmieniłam nawyki żywieniowe dopiero na przestrzeni ostatnich kilku miesięcy, to już odczuwam tego wspaniałe konsekwencje. Mam mnóstwo sił witalnych, dużo energii i chęci do pracy, czuję się bardzo sprawna intelektualnie, rzadko zmęczona. Włosy jakoś tak bardziej mi się błyszczą, niż kiedyś, chociaż nie używam zbyt wielu odżywek, skóra jakaś taka bardziej napięta i gładka, a nawet figura zrobiła się bardziej smukła, niż była przed ciążą, chociaż nie mam czasu na uprawianie sportu. Ale najważniejsze jest to, że mam teraz o wiele lepsze samopoczucie i że zniknęły całkowicie uporczywe dolegliwości zdrowotne, z którymi przez długi czas się borykałam. Wiele miesięcy mocno cierpiałam z powodu problemów trawiennych, silnych bólów brzucha oraz kłopotów z żyłami – nogi mi puchły niemal każdego dnia. Brałam różne leki bez jakiś spektakularnych rezultatów, ale dopiero zmiana stylu odżywiania rozwiązała moje problemy. Dolegliwości układu krążenia odeszły już jakiś czas temu samoczynnie, podobnie jak moje kłopoty z przewodem pokarmowym, chociaż nie przyjmuję już przecież żadnych leków. Tak sobie myślę, że skoro ja tak wyraźnie odczuwam pozytywne zmiany nawyków żywieniowych, to co dopiero musi czuć moja córeczka?

Nauka robienia zakupów i gotowania bez chemii trwała u mnie aż kilka miesięcy, a mimo to wciąż od czasu do czasu zdarza mi się popełnić jakiś błąd i nieświadomie wrzucić chemię do garnka. Czasem niestety się zapomnę, nie sprawdzę składu i przyrządzę nam obiad nie do końca analizując jego zawartość. Tak to jest, gdy zaczyna robić się dobrze – wtedy spada czujność i człowiek przestaje dbać o szczegóły. Tak niestety stało się ostatnio, kiedy to pozwoliłam podać Laurze kilka posiłków, które nie do końca były dla niej przystosowane. Od razu pojawiły się problemy z trawieniem i powróciła uciążliwa rana na odbycie. Teraz, aby wyleczyć córeczce odparzenia na kilka dni muszę wrócić do całkiem jałowej diety niemowlęcej, czyli do tych nieszczęsnych kupowanych obiadków :(. Czasami jest już tak dobrze z Laurą, że myślę sobie: no to teraz może ona już jeść prawie wszystko. Jednak szybko okazuje się, że jestem w błędzie i że znów trzeba wrócić do punktu wyjścia. Ale człowiek uczy się przez całe życie, zwłaszcza na własnych błędach, dlatego następnym razem z pewnością będę już bardziej uważać.

Mimo moich wysiłków nie da się całkowicie wyeliminować chemicznych dodatków z jedzenia, co najwyżej można je próbować ograniczyć. Wszystkie rośliny uprawne są przecież sztucznie nawożone i pryskane, powietrze skażone, że o jakości tuczonych na ubój zwierząt nie wspomnę… Nie da się więc uniknąć przyjmowania tych obrzydliwych, niebezpiecznych sztucznych substancji, choćbyśmy nie wiem jak się starali, bo wszystko, co kupujemy w sklepach (nawet w surowej wersji), już jest skażone chemikaliami. Jeśli kogoś stać, to może oczywiście zaopatrywać się w sklepach BIO, ale niestety większość z nas nie ma takiej możliwości. Możemy uwolnić się od chemii chyba tylko wtedy, jeśli sami zaczniemy hodować bydło i uprawiać rolę, ale wówczas zabraknie nam już czasu na pracę i wychowywanie dzieci… Taka jest smutna rzeczywistość. Nie da się od tego uciec, ale można za to dokonywać świadomych wyborów, które pozwolą mocno ograniczyć ilość spożywanych dodatków chemicznych i w miarę zdrowo się odżywiać. Na jednym z portali przeczytałam, że przeciętny człowiek zjada rocznie aż 5,5 kg różnych dodatków typu „E” (http://www.zdrowylink.pl/dodatki-do-zywnosci) – te sztuczne substancje odkładają się w naszych tkankach powodując po jakimś czasie groźne choroby, a niektórym z nich przypisuje się nawet właściwości rakotwórcze (na przykład azotynom potasu i azotynom sodu używanym między innymi do peklowania mięs). Przecież wszystkie tkanki naszego ciała, każda komórka powstają z tych składników, które spożywamy. Jesteśmy tym co jemy – to my sami jesteśmy budowniczymi naszych ciał, a jedzenie jest budulcem, od którego zależy jakość i długowieczność tej budowli. Moja córka, zmagająca się z chorobą Hirschsprunga, jest klarownym przykładem na to, jak właściwy sposób odżywiania może pomóc w powrocie do zdrowia i dobrego samopoczucia.

Mimo moich wysiłków, menu Laury wciąż jest jeszcze bardzo ograniczone, a zbyt mało zróżnicowane jedzenie nie zapewnia jej dostatecznej ilości witamin i substancji odżywczych. Dlatego musiałam znaleźć sposób na uzupełnienie jej diety w taki sposób, aby jej organizm rósł zdrowo i dostawał wszystko, czego potrzebuje. Tłuszcze od jakiegoś czasu uzupełniam córce oliwą z oliwek, tranem oraz wiejskim masłem. Pozostała jednak jeszcze kwestia uzupełnienia protein, witamin i minerałów, których Laura dostaje w żywieniu zdecydowanie za mało. Aby rozwiązać problem, zaczęłam dawać jej własnoręcznie przyrządzone mięso oraz szukać informacji na temat suplementów diety, które mogłyby jej pomóc. Nie chciałam jednak iść do apteki po farmaceutyki, sztucznie stworzone witaminy i proszki. Wolałam poszukać naturalnych produktów, które wzbogacą jej dietę o wszystkie potrzebne składniki odżywcze. Trochę czasu zajęło mi dotarcie do informacji o naturalnej super żywności, ale na szczęście w końcu się udało. Dowiedziałam się o kilku całkowicie naturalnych produktach, które ze wszystkich rzeczy występujących w przyrodzie są chyba najbardziej wartościowe – zawierają one całą gamę witamin i pierwiastków, nawet tych śladowych, no i są w stu procentach naturalnego pochodzenia. Nie wahałam się i od razu po zdobyciu tych informacji wprowadziłam do jadłospisu córeczki te niesamowite produkty – spirulinę, czyli wyjątkowe algi morskie, jagody goji i jagody acai, sok z aloesu a także surowe ziarno kakaowca. Wszystkie produkty z BIO upraw, suszone za słońcu, bez ingerencji człowieka w ich skład. Te kilka produktów to kopalnia witamin i minerałów niezbędnych człowiekowi do życia i prawidłowego funkcjonowania. Laura dostaje je wszystkie codziennie, a ja nadal czytam, wciąż szukam i ciągle zdobywam informacje na temat tego, jak jeszcze mogę jej pomóc…

Przez wiele miesięcy nie udawało mi się wprowadzić Laurze żadnych nowych produktów, nie pomagały w tej kwestii ani porady dietetyków, ani rady tak zwanych „dobrych cioć”. Nic nie przynosiło rezultatów, a zamierzony efekt dało dopiero wyeliminowanie z diety chemikaliów oraz bardzo powolne, rozważne wprowadzenie do menu każdego nowego produktu. Dzielę się z przyjemnością tą wiedzą, nabytą metodą prób i błędów, licząc, że komuś się ona przysłuży. Być może tego bloga czytają rodzice dzieci z Hirschsprungiem lub z innymi chorobami pokarmowymi, może czytają go ludzie dorośli z uciążliwymi dolegliwościami lub przewlekłymi chorobami, na które nie znajdują lekarstwa. Dzielę się z Wami swoim doświadczeniem i mam nadzieję, że chociaż jednej osobie uda mi się tym wpisem pomóc. Jesteśmy tym, co jemy, a moja córka jest tego doskonałym przykładem…