Urodzinowa imprezka

Autor: Emilia, mama Laury Data: lipiec 12, 2012 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 87

Przyjęcie urodzinowe Laury udało się wyśmienicie, a ja chyba po raz pierwszy zorganizowałam w moim domu imprezę na dużą grupę ludzi. Było nas 16 osób, rodziny i sąsiadów, nie licząc solenizantki, która wydawała się być bardzo onieśmielona nadmiarem życzeń, całusów i prezentów, które tego dnia otrzymała. Gwar, kolory i hałas z jednej strony oszołomiły córeczkę, ale z drugiej wzbudziły w niej ogromną ciekawość oraz instynkt odkrywcy. A kiedy przyszło do rozpakowywania i oglądania prezentów, to Laura i inne zaproszone dzieciaki po prostu nie mogły się od tej czynności oderwać!

Kuba i ja postanowiliśmy nakręcić film z uroczystości urodzinowej, aby wrzucić go później na bloga dla wszystkich tych ludzi, którzy nie mogli pojawić się u nas w domu, a którym Laurka jest niezwykle bliska. Kamera poszła w ruch i zaczęliśmy filmować… Kiedy na stole pojawił się wielki tort z dwoma świeczkami, wszyscy wstaliśmy na baczność, aby zaśpiewać Laurce gromkie 100 lat! Kuba, dumny tata, stanął na krześle, aby z lotu ptaka sfilmować ten doniosły moment, a córka była tak oszołomiona głośnym śpiewem gości, że aż otworzyła usta ze zdumienia. Wszystkim humory wyjątkowo dopisywały, więc bawiliśmy się wybornie.

Byłam pod wrażeniem prezentów, które Laura dostała – wszyscy goście posłuchali moich wcześniejszych sugestii i kupili jej bardzo kreatywne zabawki oraz akcesoria, dzięki którym stymulacja ruchowa oraz intelektualna Laury będzie mogła odbywać na jeszcze wyższym poziomie. Przede wszystkim od każdego z gości dostała różnego rodzaju książeczki, które córka po prostu uwielbia. Od sąsiadów dostała elektronicznego bajko-czytacza, który będzie czytał Laurze opowiadania, kiedy mi już zaschnie w gardle :). Dostała również liczne kolorowanki i naklejanki oraz książeczki z zadaniami przystosowanymi dla umysłu dwulatki. Od Jacka, brata Kuby, który jest zapalonym motocyklistą, otrzymała książeczkę właśnie o motorach. Od cioć i wujków także dostała książki – do nauki kolorów oraz jedną taką szczególną, o smoku – a bohaterką tej bajki jest właśnie nasza Laurka, gdyż ilustracje w książce są połączone ze zdjęciami Laury :). Od mamy Kuby córeczka dostała coś bardzo nam potrzebnego – zestaw farb do malowania rękami. Od pozostałych gości otrzymała między innymi zestaw do lepienia z modeliny, latawiec (za którym uwielbia biegać), komplet zabawek do piasku oraz dwie ślizgawki ogrodowe. A od nas, rodziców, wielką drewnianą piaskownicę.

Laura była tak podekscytowana wrażeniami, ludźmi i prezentami, że już o godzinie 18:00 po prostu padła nieprzytomna. Posadziliśmy ją przy stole, aby zjadła kolację, a ona zasnęła nam nad miską z jedzeniem i ledwie zdążyliśmy donieść ją do respiratora, taka była zmęczona. Emocje związane z przyjęciem urodzinowym były dla córki czymś niezwykle ekscytującym, ale jednocześnie męczącym, więc jak już zasnęła o tej 18:00, to zbudziła się dopiero następnego dnia o godzinie 7:00 rano.

Przez cały dzień było gorąco i parno, przyjęcie odbywało się więc w domu, ponieważ w ogrodzie skwar był nie do wytrzymania. Pod koniec dnia, kiedy już część gości rozjechała się do domów, z nieba spadła gigantyczna ulewa. Jak żyję, to czegoś takiego nie widziałam – z chmur zleciała po prostu ściana wody, zalewając w kilka minut całe osiedle. W jednej chwili ogrody przeobraziły się w małe jeziorka, w dodatku zabrakło prądu i zerwał się niesamowicie porywisty wiatr. Staliśmy przy oknie mając wrażenie, że jesteśmy na jakimś statku i to w samym środku szalejącego sztormu. Sześcioletni Piotruś, zaproszony na urodziny, biegał z kamerą i próbował uwiecznić tą niesamowitą burzę oraz nas samych.

Następnego dnia chciałam zgrać materiał urodzinowy z kamery do komputera, ale ku mojemu zaskoczeniu kamera okazała się zupełnie pusta! Nie nagrało się nawet gromkie sto lat, uroczyście odśpiewane dla Laurki! I w ten oto sposób straciłam całą dokumentację z wyjątkowego dnia, w którym moje dziecko skończyło dwa latka. Ech… O ten niecny proceder skasowania filmu podejrzewam dwóch ancymonów – albo mojego Kubę, który podekscytowany uroczystością mógł po prostu zapomnieć nacisnąć przycisk nagrywania, albo małego Piotrusia, który nosząc kamerę wprawdzie obiecał niczego nie nabroić, ale jednak jego dziecięce oczka mówiły zupełnie coś przeciwnego… Na pocieszenie pozostało mi jedynie nakręcenie w następnych dniach krótkiego filmiku o tym, jak córeczka testuje swoje urodzinowe prezenty :).

Wczoraj odwiedziła nas stała rehabilitantka Laury i wspólnie doszłyśmy do wniosku, że zmieniamy córce rodzaj terapii. Od teraz zamiast rehabilitacji ruchowej, będziemy prowadzić z córeczką terapię zwaną integracją sensoryczną. Zmiany wynikają z potrzeb Laurki oraz z moich codziennych obserwacji. Zajęcia w przedszkolu z innymi dzieciaczkami pozwoliły mi dostrzec u Laury pewne zachowania, które są niepokojące i które z pewnością wymagają dalszej intensywnej rehabilitacji. Otóż według mnie Laura odstaje od swoich rówieśników pod względem zachowania, koordynacji i szybkości ruchów oraz umiejętności przystosowywania się do zmian. Laura jest troszkę wycofana, boi się nowych rzeczy, a jej zwinność ruchów jest o wiele mniej dynamiczna, niż u zdrowych dzieci. Mam wrażenie, jakby nie nadążała za rówieśnikami. Laura lubi robić rzeczy bezpieczne i dobrze znane (takie jak czytanie i oglądanie książeczek), natomiast unika wszelkich nowych zajęć, nowych zabaw – tak, jakby zaburzały one jej poczucie bezpieczeństwa. Zaczęłyśmy z rehabilitantką, panią Magdą, zastanawiać się, jakie jest podłoże takiego zachowania, zwłaszcza zainteresowało nas wręcz fanatyczne zamiłowanie Laury do wszelkiego typu książek. Córeczka mogłaby wertować książki non stop, pokazując paluszkiem na przedmioty na ilustracjach lub też słuchając, jak ktoś jej czyta na głos. Czasem nawet nie potrzebuje ilustracji, ponieważ gdy dorwie którąś z moich książek bez obrazków, to po prostu ogląda sobie maleńkie litery… Z jednej strony to dobrze, ponieważ książki uczą i rozwijają, ale z drugiej takie nadmierne zainteresowanie jedną rzeczą ogranicza możliwości poznawania pozostałych. Wydaje mi się, że zamiłowanie do książek ma związek z traumatycznymi przeżyciami Laury z pierwszych miesięcy jej życia. W tamtym czasie Laura nie miała poczucia bezpieczeństwa, nie miała stałego spokojnego otoczenia, które powinno się należeć każdemu nowo narodzonemu dziecku. Przebywała w szpitalach, non stop w otoczeniu obcych osób, podawana z rąk do rąk przez pielęgniarki, raniona igłami, narażona na ciągły ogromny ból, stres i strach o własne istnienie, faszerowana lekami oraz wielokrotnie operowana… W tamtym czasie jedynym stałym elementem rzeczywistości byłam ja, która codziennie przy niej czuwałam oraz książki, które każdego dnia jej czytałam. Zaczęłam czytać Laurze bajki już w czasie, kiedy nosiłam ją pod sercem, a potem w szpitalach, aby uprzyjemnić jej tą straszną rzeczywistość, która ją wtedy otaczała. Myślę, że książki od zawsze kojarzą się Laurze z czymś stałym, bezpiecznym i przyjemnym, dlatego tak bardzo sobie je upodobała. Jednak rozmawiając z rehabilitantką doszłam do wniosku, że oczywiście możemy pielęgnować pasję córeczki w stosunku do literatury, ale jednak musimy również nakłonić ją do otwierania się na nowości, nowe zabawy i zdarzenia. Dlatego właśnie postanowiłyśmy rozpocząć terapię sensoryczną, a ja ze swojej strony zmieniłam rozkład zajęć córki. Przez pierwszą część dnia książeczki zostają schowane w miejsce niedostępne dla dzieci, a my w tym czasie bawimy się na powietrzu, układamy zamki z klocków, rysujemy, lepimy ciasto z mąki bądź masy solnej lub też słuchamy muzyki i pracujemy z komputerem, przy pomocy specjalnych programów logopedycznych. A po południu książeczki wracają na swoje miejsce i Laurka może je wtedy czytać bez ograniczeń.

Niestety, pięć pierwszych miesięcy życia Laury, które w dramatycznych okolicznościach spędziła w szpitalach, nie pozostało bez wpływu na jej późniejszy rozwój. Zauważyłam to dość wyraźnie zupełnie niedawno, kiedy Laura zaczęła chodzić do przedszkola, a ja miałam możliwość porównania jej zachowania z zachowaniami zdrowych rówieśników. Mamy więc jeszcze trochę do nadrobienia w kwestii rozwoju Laurki, dlatego nie możemy sobie odpuścić. Mam nadzieję, że przy pomocy determinacji, ciężkiej pracy oraz miłości, uda nam się pokonać także i te przeszkody.

PS.

Dzisiaj przyszła pocztą paczka urodzinowa dla Laurki od Czytelniczki Ani, jej męża Tomka oraz ich szesnastomiesięcznej córeczki Zosi. W paczce były pampersy, gaziki bawełniane, list oraz zielona żaba – oczywiście pluszowa. W liście Ania napisała, że kiedy pakowała paczkę, podeszła jej mała córeczka i włożyła do kartonu swoją ulubioną żabę… W ten oto sposób Zosia oddała Laurze najfajniejszą zabaweczkę i teraz my cieszymy się jej urokiem. Kochani, bardzo dziękuję Wam za prezent, a w szczególności za pana żabę, ponieważ wyjątkowo się Laurze spodobał – od razu po wyciągnięciu z kartonu Laurka zaczęła go intensywnie całować i teraz już się z nim nie rozstaje. Córeczka z uporem maniaka cmoka pana żabę, tuli i z niewiadomych dla mnie przyczyn, wsadza mu palce do oczu :).

Laura testuje urodzinowe prezenty! Filmik dostępny także w serwisie YouTube