Laura w wersji unplugged!

Autor: Emilia, mama Laury Data: czerwiec 26, 2012 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 126

Wczoraj był wyjątkowo dobry dzień, gdyż od tego czasu moja dziecinka funkcjonuje już w wersji bezprzewodowej! Kabel, o nazwie cewnik Broviaca zniknął na zawsze z naszego życia, a wraz z nim wiele stresów, nerwowych wieczorów oraz kilkanaście kartonów z akcesoriami medycznymi, które do tej pory zawalały nasz dom…

W przeddzień wyjazdu na operację postanowiłam spakować wszystkie niepotrzebne sprzęty medyczne, a następnie oddać je do szpitala dla innych potrzebujących dzieciaków. Z radością w sercu wyciągałam z szafek oraz pozostałych domowych zakamarków setki strzykawek, igieł, cewników, drenów, gazików, środków do dezynfekcji i wielu wielu innych rzeczy, które przez półtora roku wypełniały po brzegi nasz dom. Kiedy skończyłam, to się okazało, że tych wszystkich akcesoriów uzbierała się wielka paleta, którą trzeba będzie przetransportować do szpitala jakąś ciężarówką, gdyż samochodem osobowym, ze względu na ilość, nie da się tego zrobić. Po spakowaniu pudeł z akcesoriami i przeniesieniu ich do garażu, w naszym mieszkaniu po prostu się przejaśniło – wreszcie wygląda ono przytulnie, jak prawdziwy dom, a nie jak oddział intensywnej terapii.

W dniu operacji zerwaliśmy się z łóżek o 5 rano, ponieważ na 7:30 planowane było przyjęcie Laury na oddział chirurgiczny. Lekarze zadecydowali, że wyjątkowo nie podadzą córeczce ogłupiających leków sedacyjnych, które zazwyczaj są podawane przed operacjami w celu wyciszenia i uśpienia pacjentów. Moja Laura jednak bardzo źle reaguje na wszelkie narkotyczne leki, ponieważ powodują one u niej totalną niewydolność oddechową, dlatego decyzja lekarzy była według mnie jak najbardziej uzasadniona. Pominęliśmy więc etap usypiania Laury przed zabiegiem, a ona musiała pojechać na salę operacyjną całkowicie przytomna i świadoma. Bardzo się bałam, że w tej sytuacji córeczka wpadnie w panikę i będzie mocno płakać. Jednak Laurka okazała się wyjątkowo odważną dziewczynką i z uśmiechem na ustach pozwoliła się przetransportować na blok operacyjny. Pielęgniarki wiozły ją windą, a Kuba i ja jechaliśmy obok, zapewniając córeczce poczucie bezpieczeństwa. Laura rozpłakała się ze strachu dopiero na samym końcu, kiedy grupa chirurgów przejęła ją w celu podania narkozy, a ja na jakiś czas zniknęłam całkowicie z jej oczu za grubymi metalowymi drzwiami…

Cała operacja, podczas której usunięto cewnik Broviaca oraz wstrzyknięto do odbytu specjalną substancję poprawiającą pracę zwieracza, trwała zaledwie nieco ponad godzinę. Wszystko poszło jak po maśle – niezwykle sprawnie i bezproblemowo. Lekarz anestezjolog bardzo dokładnie dopasował Laurze dawkę narkozy, dzięki czemu wybudziła się ona już kilkanaście minut po zakończeniu zabiegu. Okazało się, że po operacji Laura od razu była w wyśmienitej formie – wspaniale oddychała, w ogóle nie potrzebowała respiratora i dzięki temu nie musiała przebywać na Oddziale Intensywnej Terapii. Po operacji córka od razu trafiła do swojej sali na Odziale Chirurgii Dziecięcej – prosto w moje stęsknione ramiona!

Laurka jadąc na zabieg i wracając z niego była całkiem przytomna oraz świadoma, co niestety zaowocowało u niej swego rodzaju traumą. Dwuletnie dziecko, które nagle traci z oczu matkę i dostaje się w ręce obcych lekarzy, po prostu wpada w przeraźliwą panikę. Z tego względu Laura wróciła z operacji mocno przestraszona i zapłakana, a ja bardzo długo nie mogłam jej uspokoić. Tuliłam ją w ramionach kilkadziesiąt minut, a ona wciąż płakała i płakała… W końcu na ręce wziął ją Kuba i to właśnie jemu się udało ją wyciszyć – córeczka zasnęła wtulona w niego, a potem przez trzy godziny twardo odsypiała cały ten operacyjny stres.

Kiedy Laura się zbudziła, okazało się, że jest po prostu w fantastycznej formie, zarówno fizycznej jak i psychicznej! Od razu chciała się bawić, wygłupiać i czytać swoje kolorowe książeczki. Kompletnie nie było po niej widać, że kilka godzin wcześniej przeszła operację pod pełną narkozą. Swoją kondycją Laura totalnie zaskoczyła wszystkich – także lekarzy, którzy ku naszemu zdziwieniu… jeszcze tego samego dnia postanowili wypisać nas do domu!

Tak, tak, to wcale nie jest żart :). Planowo mięliśmy przebywać w szpitalu 2-3 doby, ale nieoczekiwanie wyszliśmy do domu tego samego dnia, którego odbyła się operacja. Rewelacyjna forma córeczki spowodowała, że lekarze podczas wieczornego obchodu nie widzieli podstaw do dłuższego trzymania jej w szpitalu i kazali nam spędzić noc we własnych łóżkach! A my, szczęśliwi do granic możliwości, z przyjemnością skorzystaliśmy z tej wspaniałej propozycji – córeczka natomiast na pożegnanie zrobiła personelowi medycznemu „papa” oraz „buzi na listeczku” :). W ten oto sposób zaczęliśmy dzień o 5 rano podróżą do szpitala na operację, a o godzinie 23 już szykowaliśmy sobie gorącą kąpiel we własnym domu. Uczciliśmy uroczyście pożegnanie Broviaca i położyliśmy się spać umęczeni całodziennymi wrażeniami. Dzień był iście na wariackich papierach – podróż do Gdańska i z powrotem, operacja, no i bardzo duża dawka stresu. W rezultacie wszyscy padliśmy wieczorem jak muchy i całą trójką spaliśmy kamiennym snem prawie do 10 rano! Ale za to kiedy się zbudziliśmy, byliśmy wypoczęci, uśmiechnięci i bardzo, bardzo szczęśliwi… 🙂

W szpitalu niektóre pielęgniarki się dziwiły, że przez półtora roku nie doszło u Laury do żadnego zakażenia cewnika Broviaca. Przecież w przypadku tych cewników zakażenia pojawiają się dość często i są niestety wyjątkowo niebezpieczne dla pacjentów. Ja jednak patrzyłam na zdziwienie pielęgniarek z zadowoleniem i rozpierającą dumą, ponieważ miałam świadomość, że brak zakażeń u Laury był poniekąd konsekwencją mojego uporu. Przez półtora roku pielęgnacji Broviaca z uporem maniaka zakładałam jałowe rękawice, obsługiwałam cewnik „bezdotykowo” i przy jego pielęgnacji zużywałam tony środków do dezynfekcji. W szpitalach nikomu nie pozwalałam dotykać Broviaca, wszystko robiłam przy nim sama, a żadna pielęgniarka nie mogła go obsługiwać bez mojego nadzoru. Oczywiście wiele osób patrzyło na mnie przez to krzywo, niektórzy uznawali mnie za jakąś wariatkę, a niektóre pielęgniarki obrażały się za to na śmierć… Czasami podczas pobytu Laury w szpitalach dyrekcja nie chciała zezwolić, abym ja obsługiwała cewnik wyręczając personel medyczny, więc musiałam niekiedy toczyć o to prawdziwą wojnę. Raz doszło nawet do tak zwanej walki na noże, kiedy to pielęgniarki na jednym z oddziałów nie pozwoliły mi obsługiwać cewnika, a same natomiast robiły to w beznadziejnie skandaliczny i niekompetentny sposób. Musiałam wtedy napisać oficjalną skargę na pracowników oddziału, co przysporzyło mi bardzo wielu wrogów, a mojemu blogowi przysporzyło nagle zadziwiająco dużą ilość internetowych troli ;). Nie bacząc jednak na te wszystkie niemiłe aspekty jestem w stu procentach przekonana, że postępowałam słusznie. Tylko dzięki fanatycznemu pilnowaniu prawidłowej pielęgnacji cewnika i zajadłej walce z każdym, kto chciał go dotykać bez jałowych rękawic, udało się przez półtora roku zapobiec groźnym zakażeniom. Cieszę się, że wytrwałam, bo w niektórych sytuacjach naprawdę nie było to łatwe… Cieszę się również, że na swojej drodze spotkałam wyjątkowo mądrych lekarzy i pielęgniarki, którzy nie bacząc na „koleżeńską solidarność”, wspierali mnie w walce z niekompetencją innych pracowników szpitali. Dziękuję także chirurgom, którzy w tak profesjonalny sposób naprawili jelita mojej córki, a wczoraj szybko i sprawnie usunęli jej Broviaca. Jestem dziś im wszystkim bardzo wdzięczna i wyjątkowo szczęśliwa…

Laurka właśnie bawi się w najlepsze obok mnie – dokazuje jak każdy dwulatek i totalnie nie daje po sobie poznać, że wczoraj leżała na sali operacyjnej. A mnie gęba się cieszy do komputera i z uporem maniaka piszę, jaka to jestem niepoprawnie szczęśliwa. Tak mi dziś dobrze, że aż słów brak… 🙂

PS.1

Mam dla Was jeszcze jedną wspaniałą wiadomość! Odnieśliśmy ogromny sukces Minister Boni właśnie wycofuje swoją feralną poprawkę do ustawy i zbiórkach publicznych 🙂 czytaj jutaj.

PS.2

Oto fascynujące odkrycie ze świata nauki! Naukowcy z Bostonu właśnie dokonali przełomowego odkrycia – wymyślili mikrocząsteczki z tlenem, które można wstrzyknąć bezpośrednio do krwiobiegu nieoddychającego pacjenta w celu utrzymania go przy życiu. Kto wie, może w tym leży tajemnica wyleczenia choroby mojej córki i innych dzieci dotkniętych klątwą Ondyny? Mam nadzieję, że za kilka lat naukowcy znajdą zastosowanie tego fascynującego odkrycia w leczeniu klątwy… A oto artykuł w polskiej wersji językowej: czytaj tutaj

Zdjęcie z dzisiaj – zamyślona Laura w wersji Unplugged, czyli już bez Broviaca Juuupppiii!!!