Wakacje od pisania

Autor: Emilia, mama Laury Data: marzec 27, 2012 Kategoria: Historia Laury | komentarze 184

Ten wpis będzie trochę inny niż wszystkie do tej pory, ponieważ Laura i ja na jakiś czas chcemy się z Wami pożegnać… A to dlatego, że ja muszę po prostu zrobić sobie przerwę od wielu spraw, także od pisania bloga, aby nabrać dystansu do siebie i innych, aby nadrobić zaległości w pracy, a także aby najzwyczajniej w świecie odpocząć.

W okresie kwiecień – wrzesień 2011 w moim życiu wydarzyło się kilka bardzo złych rzeczy, które już na zawsze odmieniły losy moje i córeczki. Niektóre z tych przeżyć były zbyt drastyczne, aby pisać o nich na tym blogu – nigdy nie odważyłam się napisać wprost o wszystkich tych sprawach i być może nigdy już się nie odważę. Myślałam, że te traumatyczne przeżycia mam już za sobą, ale niestety okazało się, że wciąż siedzą one w mojej głowie i zaburzają rytm codzienności.

I właśnie dlatego, mój organizm się zbuntował i powiedział stanowcze „nie”, a ja zaczęłam mieć problemy ze swoim zdrowiem. Najpierw pojawiły się dolegliwości fizyczne, a potem niestety źle poczuła się również dusza. Ni stąd ni zowąd zaatakowały mnie mdłości, duszności, napady lęków, a także ciągły niepokój o życie swoje i dziecka, lęk przed wychodzeniem z domu i inne czary mary. Dolegliwości niedawno się nasiliły, co zapewne jest spowodowane dodatkowym stresem – utratą pracy, zbliżającą się rozprawą rozwodową a także nadchodzącą – przełomową dla Laury – międzynarodową konferencją CCHS. Dlatego postanowiłam się przeciwstawić tym niepokojącym objawom zdrowotnym i wreszcie odpocząć, a przede wszystkim na jakiś czas odseparować się od wszystkich stresogennych czynników. Od dzisiejszego dnia zwalniam obroty po to, aby nabrać sił i dzięki temu za jakiś czas wrócić do Was ze zdwojoną mocą. A na razie odpoczywam od problemów, od demonów przeszłości, od pisania bloga, od odpowiadania na komentarze, od odpisywania na dziesiątki maili, a także odpoczywam od złośliwych internetowych trolli – mam nadzieję, że przeniosą się one w tym czasie do innego lasu.

Kolejny wpis zamieszczę dopiero w drugiej połowie kwietnia, po powrocie z Międzynarodowej Konferencji CCHS, ponieważ wtedy z pewnością będę miała Wam wiele ważnych spraw do przekazania. Być może wcześniej uda mi się uruchomić angielską wersję bloga – jeśli się uda, to wtedy natychmiast Was o tym poinformuję (tłumaczenie jest już w trakcie szlifowania i lada moment będzie gotowe).

A podczas swoich „wakacji” od pisania bloga zamierzam nie tylko odpoczywać od stresu, ale także ciężko pracować. Kiedy w styczniu bieżącego roku straciłam pracę, stanęłam przed koniecznością znalezienia nowego źródła utrzymania dla siebie i dziecka. Początkowo chciałam rozsyłać CV do wielu firm i znaleźć kolejną etatową pracę, ale wielu moich bliskich znajomych od razu mi to odradziło. Przyjaciele stwierdzili, że jestem wręcz stworzona do prowadzenia samodzielnego biznesu i że koniecznie powinnam pracować na własny rachunek. Udało im się mnie przekonać i w ten oto sposób podjęłam jedną z najważniejszych życiowych decyzji – buduję od podstaw własną firmę, która pozwoli mi być całkowicie niezależną młodą mamą, a Laurze mam nadzieję, zapewni godziwy byt. Będę robić coś, o czym zawsze marzyłam i z pewnością włożę 100% zaangażowania w realizację swojego zawodowego planu.

Przede mną wiele tygodni, a może nawet miesięcy wytężonej pracy (zresztą już od stycznia pracuję nad własnym interesem, a dodatkowo jeszcze zaczęłam pobierać lekcje angielskiego, co także zajmuje mi dużo czasu, nie mówiąc już o codziennej opiece nad córeczką – naprawdę brakuje mi już czasu na pisanie…). Firma, którą buduję, będzie „żyła” w internecie, więc za jakiś czas z przyjemnością Wam ją przedstawię. Ale do tego czasu trzeba zakasać rękawy i ciężko pracować, aby marzenie mogło się ziścić. Kuba pomaga mi we wszystkim – zarówno w życiu prywatnym jak i zawodowym. Jest on programistą, więc z informatycznego punktu widzenia pomoże mi zbudować moją firmę dokładnie tak, jak ją sobie wymarzyłam. Przed nami okres naprawdę wytężonej pracy, ale nie ma co narzekać – samo przecież się nie zrobi. Marzy mi się, aby jak najszybciej wystartować z własną działalnością – aby już dłużej nie być uzależniona od widzimisię jakiegoś pracodawcy lub też od państwowej jałmużny zwanej „świadczeniem pielęgnacyjnym” lub też od marnej nadziei na płacenie alimentów przez ojca Laury.

Proszę, trzymajcie kciuki za dalsze sukcesy mojej córeczki, trzymajcie też kciuki za reperację mojego zdrowia oraz za realizację moich planów biznesowych.

A Laurka ma się po prostu cudownie i mam nadzieję, że to się już nigdy nie zmieni. Nasza rehabilitantka stwierdziła, że jak córka w takim tempie będzie się rozwijać, to niedługo rehabilitacja nie będzie jej w ogóle potrzebna!

Ostatnio musiałam Laurze troszkę podciąć włosy, gdyż miała już zniszczone końcówki i trudno było je pielęgnować. Martwiłam się, że córeczka straci urocze długie włosy, ale jak zwykle martwiłam się niepotrzebnie. Po wyjściu od fryzjera okazało się, że Laurka jak zawsze wygląda po prostu prześlicznie :).

Pozdrawiam Was Kochani – mam nadzieję, że dokładnie wytłumaczyłam Wam powody mojej nieobecności na blogu i liczę w związku z tym na Waszą wyrozumiałość. Do zobaczenia pod koniec kwietnia!–