Ach, co to był za rok!

Autor: Emilia, mama Laury Data: styczeń 7, 2012 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 178

Dziś grzebałam trochę w zdjęciach z zeszłego roku, z sentymentem przyglądając się zwłaszcza kolorowym fotkom z ostatnich wakacji. Oglądanie archiwalnych zdjęć oraz fakt wejścia niedawno w Nowy Rok mimowolnie skłoniły mnie do ułożenia w głowie podsumowania minionych dwunastu miesięcy. Ach, co to był za rok – pomyślałam! Szalony po prostu, pełen skrajności, dramatycznych wydarzeń i niewyobrażalnych przeżyć… To był rok, który zmienił życie moje i Laury o 180 stopni, który był naładowany taką ilością zdarzeń, że można by tym obdzielić kilka życiorysów. Swoista sinusoida można by powiedzieć – rozpoczął się wspaniale, choć niełatwo, następnie dramatycznie załamał wywracając moją egzystencję do góry nogami, a potem znów zmienił się na lepsze dając mi wiarę i nadzieję na przyszłość…

Początku 2011 roku nie zapomnę nigdy, ponieważ był to dla mnie czas wielkiej próby. Dopiero co, po pięciu miesiącach pobytu w szpitalach, wróciłam z córką do domu i właśnie zaczęłam uczyć się codziennego życia w wyjątkowo trudnych okolicznościach. Nie zapomnę nigdy tych nieprzespanych nocy, kiedy to bałam się zmrużyć oka ze strachu, że nie usłyszę alarmu pracującego nocą respiratora. Nie zapomnę pompy infuzyjnej i kabla z kroplówką, które codziennie przez większość doby wisiały nad moim dzieckiem. Nie zapomnę też strachu o to, że nie będę w stanie poradzić sobie z niepełnosprawnością Laury i że z tak chorą córką i całą jej aparaturą nasze życie nigdy nie będzie normalne…

Nie zapomnę także ciepłych kwietniowych dni, kiedy to z córeczką zamknięte byłyśmy w dusznej sali szpitala. Laura przechodziła wtedy operację jelit, po której jej stan bardzo się załamał, a ja wtedy przeżyłam niewyobrażalny strach o życie dziecka – strach, którego doświadczałam już któryś raz z rzędu…

Potem przyszła słoneczna wiosna, po niej z kolei nadeszło lato, ale w moim sercu pogody w tym czasie nie było wcale… W moim sercu było wtedy bardzo zimno i wietrznie, ponieważ zawiódł mnie człowiek, którego kochałam i który miał być dla mnie podporą. Zawiódł tak bardzo, że doszczętnie zniszczył wszystko, co nas łączyło, w krótkim czasie obrócił w niwecz kilka lat wspólnego życia. Nagle, z wielkim hukiem rozpadło się moje małżeństwo, a Laura i ja, po drastycznych, niebezpiecznych wręcz wydarzeniach zostałyśmy zupełnie same. Zdane tylko na siebie pod względem funkcjonalnym, emocjonalnym i finansowym. Ten środek roku był dla mnie jak piekło na ziemi i nawet nie potrafię dobrać słów, aby opisać, jak strasznie się wtedy czułam. Gdy zawodzi najbliższa osoba i to w najgorszy możliwy sposób, to jest tak, jakby ktoś wbił nóż prosto w serce – pozostanie blizna, która nigdy już się nie zagoi…

Nie zapomnę też przełomowego sierpnia, kiedy to córeczka przeszła czwartą w swoim życiu i ostatnią operację jelit. Wreszcie pozbyła się znienawidzonego worka stomijnego, w końcu mogła zacząć jeść i wydalać jak każdy inny człowiek. Uczucie szczęścia, jakie wypełniło mnie w owym czasie, będę wspominać do końca swoich dni…

Nie zapomnę też nigdy słowa „mama” z trudem wypowiedzianego przez Laurkę – pierwszy raz po wielu miesiącach zaciętej walki o naukę mowy. Po policzkach spływały mi łzy radości, ponieważ mimo choroby, mimo tracheotomii i skazaniu przez lekarzy Laury na bycie niemą, ona mimo wszystko powiedziała upragnione, wyśnione i wymarzone słowo „mama”…

Pod koniec roku podjęłam ważną decyzję o powrocie do pracy zawodowej, chociaż pogodzenie jej z opieką nad chorym dzieckiem wydawało się początkowo nierealne. Dużo emocji kosztowało mnie zdecydowanie się na przekazanie córki pod opiekę niani  – nie byłam pewna, czy ktokolwiek obcy będzie w stanie poradzić sobie z jej specyficzną niepełnosprawnością i obsługą medycznej aparatury. Trudna, kilkakrotnie przemyślana i jak się później okazało dobra decyzja. Mój powrót do pracy to tak naprawdę powrót do normalności, do świata pełnego ludzi i ich zwyczajnych problemów.

Niemal cały rok 2011 był dla mnie prawdziwym hardcorem, wybuchową mieszanką rzeczy dobrych i złych, zdarzeń, które raz na zawsze odmieniły moje życie. W tym roku coś się skończyło, ale tylko po to, aby coś innego mogło zacząć się od nowa. Zawsze wiedziałam, że w życiu nic nie dzieje się bez przyczyny i że zmiany z pozoru na gorsze w ogólnym rozrachunku i tak zawsze wychodzą na lepsze. Dlatego dziś, oglądając się za siebie, nie żałuję absolutnie niczego i całkowicie świadoma tych słów mówię sobie, że jestem szczęśliwa…

Moja córeczka nie jest warzywem, którym miała być według wszelkich prognoz, tylko wspaniale rozwijającą się radosną małą dziewczynką. A ja nie jestem zalaną łzami i bezradną samotną matką, którą miałam być, tylko spełnioną kobietą z pięknymi planami na przyszłość. Dziś obie jesteśmy szczęśliwe, ponieważ znów jesteśmy bardzo kochane. A skoro w naszym życiu jest miłość, to jest też w nim większy sens, więc nie musimy już więcej oglądać się za siebie.

Od jakiegoś czasu Laura i ja nie jesteśmy już same, ponieważ w naszym życiu pojawił się mężczyzna, który otoczył nas opieką. Znów kocham i jestem kochana i całą sobą czuję, że człowiek, który jest przy mnie, nigdy mnie nie zawiedzie. I nie przeszkadza mu nasza trudna codzienność, nie przeraża go skomplikowana niepełnosprawność Laury ani niewygody związane z opieką nad chorym dzieckiem. Nie przeszkadza mu to, że ogromna część dnia musi być poświęcona córeczce, a każdy nasz wieczór kończy się wykonywaniem licznych czynności medycznych. Nie przeszkadza mu też, że jestem wiecznie zabiegana i mam dla niego zbyt mało czasu, że niekiedy miewam humory i że mój perfekcjonizm zabrania mu typowego dla facetów robienia bałaganu. Ale ja, najbardziej ze wszystkiego doceniam w nim to, że traktuje on Laurę jak własną córkę, dając obu nam ogrom miłości i poczucia bezpieczeństwa. Nie znam nikogo, kto mógłby być dla Laury lepszym ojcem…

W Nowy Rok wkraczam kochając oraz będąc kochana… I poza zdrowiem Laury, naprawdę niczego więcej już nie chcę od życia… W Nowy Rok wchodzę jako spełniona kobieta, szczęśliwa matka i samorealizująca się zawodowo osoba – warto było przejść tą wyboistą drogę, aby czuć to, co teraz… I choć sen mnie morzy, bo druga w nocy już dawno minęła, to nie idę spać – patrzę na nierozebraną wciąż choinkę i uśmiecham się sama do siebie…

Odgrzebana fotka z wakacji

Aktualne zdjęcie Laurki