Dzień na wariackich papierach

Autor: Emilia, mama Laury Data: listopad 25, 2011 Kategoria: Historia Laury | komentarze 162

Planując dzisiejszy dzień, nastawiałam się na niezły młyn i przewidywałam, że po późnym powrocie do domu Laura, Natalia i ja będziemy padały ze zmęczenia. Miałyśmy do załatwienia czterech specjalistów w trzech różnych szpitalach, więc spodziewałam się naprawdę ciężkiego dnia. Niespodziewanie jednak dopisało nam szczęście, bowiem przez cały czas trafialiśmy na naszych ulubionych lekarzy, którzy załatwiali badania Laurki po prostu w błyskawicznym tempie. W ten oto sposób wyrobiliśmy dziś 110% normy i to bez najmniejszej nawet zadyszki.

Poranne trójmiejskie korki spowodowały, że spóźniłyśmy się na planowane na godzinę 9:00 echo serca, ale wystarczyło wykonać jeden telefon do szpitala, żeby bez problemu przesunąć wizytę na późniejszą godzinę. Kiedy przyjechałyśmy, to się okazało, że przez pomyłkę umówiono jednocześnie aż pięciu pacjentów na tą samą godzinę, ale na nasze szczęście, Laura została przyjęta jako pierwsza z nich. Córeczka z uśmiechem na ustach pozwoliła sobie wykonać badanie, przez cały czas szczerząc zęby do pani doktor i rozglądając się ciekawie dokoła. Lekarka stwierdziła, że skoro już przyjechałyśmy z tak daleka, to możemy też przy okazji zrobić kontrolne EKG. Szybko przemieściłyśmy się na Oddział Intensywnej Terapii, gdzie natychmiast nas obsłużono i wykonano to dodatkowe badanie. Dostałyśmy więc gratisowo EKG i nawet żadne skierowanie nie było nam potrzebne – wszystko odbyło się szybko, sprawnie, bez najmniejszych nawet kolejek. O godzinie 10:20 miałyśmy już pomyślne wyniki obu badań (serce Laury jest zdrowiutkie i bije jak dzwon!), dlatego bez przeszkód udałyśmy się do następnego szpitala.

Na oddział pediatryczny przyjechałyśmy o 11:00 i tu także przyjęto nas na badania szybko (zaledwie po kilkunastu minutach oczekiwania), sprawnie i bez najmniejszych komplikacji. Nasza pani doktor do spraw żywienia pozajelitowego była bardzo zadowolona z doskonałej kondycji Laury i dała nam realną nadzieję, że do wiosny kroplówki znikną z jej życia raz na zawsze! Już w styczniu planujemy zmniejszyć ilość podawanych kroplówek do minimum, a z nadejściem wiosny chcemy razem z panną Marzanną zatopić traumatyczne wspomnienia o żywieniu pozajelitowym :). Wtedy też będzie możliwe usunięcie z ciała Laury znienawidzonego cewnika Broviaca. Ach, jak ja już nie mogę się tego doczekać!!!

Około południa przeniosłyśmy się piętro wyżej na Oddział Chirurgiczny, gdzie spotkałyśmy naszego ulubionego chirurga. Mimo, że nie byłyśmy z nim umówione i nie miałyśmy skierowania, to lekarz bez problemu zgodził się na wykonanie Laurze specjalistycznej konsultacji. Zbadał ją, pochwalił za wspaniale przebiegającą rekonwalescencję pooperacyjną oraz obiecał pomóc w leczeniu blizn, które powstały na brzuszku Laurki po wielokrotnych zabiegach. Tak się złożyło, że od miesiąca oddział znajduje się w posiadaniu lasera do usuwania blizn, a moja córeczka na szczęście będzie mogła z tego dobrodziejstwa skorzystać. Jest duża szansa, że w przyszłości na jej brzuchu nie będzie nawet śladu po przebytych operacjach, a jedyne blizny, jakie zostaną, to te na duszy – po naszych trudnych wspomnieniach…

Pobyt w szpitalu przebiegł tak sprawnie i pomyślnie, że przed następną wizytą zaoszczędziłyśmy aż dwie godziny czasu, wykorzystując je na odpoczynek i spokojne zjedzenie drugiego śniadania. Potem zgodnie z planem pojechałyśmy do trzeciego już szpitala tym razem na oddział ortopedyczny, gdzie również zostałyśmy przyjęte bez kolejki. Uprzejmy i doświadczony ortopeda dokładnie zbadał Laurę, a następnie zadbał o mój spokój ducha… Okazało się bowiem, że Laura ma zupełnie proste i równe nóżki oraz jak najbardziej prawidłowo ukształtowany kręgosłup. Lekarz stwierdził, że jej problemy z równym stawianiem nóg wynikają jedynie z osłabionego napięcia mięśniowego w lewej kończynie i że wystarczy kontynuować prowadzoną dotychczas rehabilitację, aby w przyszłości całkowicie wyeliminować ten problem. Nie ukrywam, że odetchnęłam z niezwykłą ulgą po usłyszeniu takiej wspaniałej diagnozy.

Wszędzie Laura została obsłużona sprawnie, przyjemnie, bez kolejek i z ogromną życzliwością lekarzy – aż trudno uwierzyć, że taka obsługa jest możliwa z ramienia Narodowego Funduszu Zdrowia. Ale jak widać, sposób traktowania pacjentów nie zależy od tego, czy jest się na państwowej czy też prywatnej wizycie – wszystko zależy od tego, na jakich ludzi się trafi. My miałyśmy dziś szczęście, gdyż przyciągnęłyśmy do siebie same życzliwe pielęgniarki i cudownych, operatywnych lekarzy, którzy w mgnieniu oka potrafili zorganizować wszystkie nasze badania. Dzięki temu w domu byłyśmy już o 16 i mimo piątkowego szczytu, nawet trójmiejskie korki jakoś nas ominęły. Nie wiem, jak to zrobiłam, ale wyjeżdżając z centrum Gdańska pokonałam całą miejską dżunglę, a następnie 60 kilometrów trasy – wszystko zaledwie w 40 minut. A do tego Laurka dziś miała wybitnie dobry humorek i cały dzień kokietowała pracowników służby zdrowia, rozdając uśmiechy i trzepocząc rzęsami na prawo i lewo :).

Jestem dziś najszczęśliwsza na świecie, gdyż okazało się, że moje dziecko ma zdrowe serce, zdrowe nogi oraz kręgosłup, prawie zdrowe jelita, a jakby tego było mało, to nawet blizny pooperacyjne zaczynają jej znikać… Tak sobie myślę, że wreszcie widzę wyniki całej tej ogromnej pracy, jaka została wykonana w intencji powrotu Laury do zdrowia. Z każdym dniem córeczka ma się coraz lepiej i lepiej, a ten fakt do pełna ładuje wszystkie moje akumulatory! W dni takie jak dziś mam wrażenie, że moja energia nigdy się nie wyczerpie i że nabrałam sił do walki na następne tysiąc lat! Warto było – oj warto było Laurko tak się dla Ciebie starać!

Teraz córka już smacznie śpi, a ja siedzę i zastanawiam się nad swoim życiem. I tak sobie myślę, że nic nie dzieje się bez przyczyny, że każdy z nas ma jakąś misję, którą musi na tym świecie wypełnić. Moją misją jest wyrwanie Laury z rąk choroby, a następnie wychowanie jej na wspaniałą i mądrą kobietę. Mam w życiu wiele różnych celów, ale ten jeden jest nadrzędny, najważniejszy ze wszystkich i obowiązkowy do zrealizowania. I nie żałuję niczego, co wydarzyło się w moim życiu z powodu choroby córki, ponieważ teraz wszystkie te sprawy przybierają bardzo pozytywny obrót. Rozpadu małżeństwa też nie żałuję, gdyż z perspektywy czasu okazało się, że była to najlepsza rzecz, jaka mogła mi się przytrafić. I choć z początku wydawało się to dla mnie prawdziwym osobistym dramatem, cierpiałam przepełniona uczuciem odrzucenia i żalu oraz panicznie bałam się o przyszłość, to teraz dziękuję Opatrzności za taki obrót wydarzeń i cieszę się, że mogę układać swoje życie na nowo. Córeczka z każdym dniem jest coraz bardziej zdrowa, a ja coraz bardziej szczęśliwa i wdzięczna losowi za życie, które wiodę. Bo egzystencja z chorym dzieckiem, choć trudna, może być naprawdę wartościowa i bardzo piękna – wszystko zależy od tego, co mamy w naszych głowach…

Wczoraj dość mocno stresowałam się rozprawą rozwodową, której wreszcie doczekałam się po czterech miesiącach bezproduktywnego oczekiwania. Cały dzień nic nie mogłam przełknąć ani na niczym się skupić, więc chodziłam głodna i zdekoncentrowana. Stres jednak szybko mi minął po pierwszym spotkaniu z wysokim sądem, a to dlatego, że uczucie stresu zostało wyparte przez inne negatywne emocje: złość i niedowierzanie… Moja pierwsza rozprawa rozwodowa trwała zaledwie dziesięć minut i od razu została odroczona do 10 stycznia. Powód odroczenia: rozprawa nie mogła się odbyć, gdyż sąd zapomniał wysłać powiadomienie o toczącym się procesie do mojego męża na jego nowy adres… Oczywiście mąż nie zaszczycił nas swoją obecnością, mimo że nieformalnie wiedział o terminie planowanej rozprawy.

W pierwszej chwili byłam bardzo rozczarowana i o mało nie zagotowałam się ze złości. Ale chwilę potem humor bardzo mi się poprawił, ponieważ tak naprawdę całe to nieporozumienie obróciło się na moją korzyść. Otóż pani sędzia, ze względu na zaistniałą sytuację, postanowiła przyśpieszyć cały proces i wszystkie związane z nim czynności. Dzięki temu 10 stycznia zostaną przesłuchani na raz wszyscy świadkowie mimo, że wcześniej sąd zaplanował przesłuchiwanie ich przez co najmniej dwie rozprawy. Ponadto, po rozmowie z panią sędzią, udało mi się uzyskać znaczne ponaglenie dwóch innych procedur, które także pomogą intensywnie przyśpieszyć toczący się proces. Suma sumarum wyszłam z sali rozpraw bardzo mocno zadowolona i optymistycznie nastawiona do następnej wizyty w sądzie. Jak widać, nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło :).