Cudowne ręce kardiochirurga

Autor: Emilia, mama Laury Data: sierpień 24, 2011 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 168

Wiele radości przyniósł dzień, który jeszcze wczoraj miał być przepełniony smutkiem i strachem… Ale tak to już jest w tym naszym pokręconym życiu, że dostajemy od losu tak samo wiele złego, jak i dobrego. Bilans ciągle jest wyrównany, a Laura i ja mamy dzięki temu możliwość poznania pełnej gamy rozmaitych emocji: od strachu, bólu i cierpienia do radości, wdzięczności i spokoju ducha włącznie…

Dziś cudowne ręce kardiochirurga naprawiły uszkodzony cewnik Broviaca i tym samych uchroniły Laurkę przed kolejną operacją. Doświadczony lekarz dostał się do żyły przysercowej (gdzie umiejscowiony jest cewnik) poprzez… nogę. Pan doktor wprowadził do żyły udowej bardzo cienki „drucik”, a potem przepchał go przez całe ciałko Laury aż w pobliże serca. Następnie, przy pomocy owego „drucika”, złapał nieprawidłowo  ułożoną końcówkę cewnika Broviaca i przywrócił jej prawidłowe położenie. Na koniec powoli wysunął „drucik” i wyjął go tą samą drogą, którą go wprowadził – ot co! Cała robota skończona zaledwie w czterdzieści minut, a ja nawet nie zdążyłam się porządnie przestraszyć, bo już moja córeczka powróciła z sali operacyjnej! Niesamowici są ci lekarze po prostu, w dzisiejszych czasach potrafią zdziałać prawdziwe cuda…

Już godzinę po zabiegu Laura całkowicie się rozbudziła i zachowywała się jak nowo narodzona. Uśmiechała się, gaworzyła, wyciągała do mnie rączki i robiła „kosi kosi łapci”. Nawet jej pupa też się zregenerowała, ponieważ powstałe wczoraj odparzenie prawie całkowicie zniknęło. Częste mycie pupy wodą destylowaną oraz smarowanie tłustą maścią w jedną dobę naprawiło uszkodzenia skóry! Kupki dzisiaj zdarzały się znacznie rzadziej, a córka przy oddawaniu stolca wreszcie przestała płakać. Wygląda na to, że rany pooperacyjne powoli się zabliźniają, a organizm mojej małej dziewczynki regeneruje się jak jaszczurka, która niechcący straciła ogon. To fenomenalne, jak szybko odbudowuje się poranione ciałko tak małego dziecka. Chyba żaden dorosły nie byłby w stanie wrócić do zdrowia w tak błyskawicznym tempie! Małe dzieci to istoty nie z tego świata – więcej w nich woli życia niż gwiazd w największej nawet galaktyce…

Pod koniec dnia Laurka postanowiła udowodnić paniom pielęgniarkom, że nie można się z nią nudzić, nawet jeśli podaje się jej silne leki uspokajające. Córka wciąż dostaje dożylnie otępiający lek Dormicum, ale mimo to zdołała sobie dzisiaj wyciągnąć z krtani rurkę tracheotomijną i odłączyć się od respiratora. Postawiła na nogi cały personel Intensywnej Terapii, ale jak znam Laurę, to właśnie o to jej chodziło… 🙂