Laura jest fenomenem

Autor: Emilia, mama Laury Data: styczeń 2, 2011 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 11

Laura stała się fenomenem, nie tylko dla nas – rodziców, ale także dla lekarzy. Już od dawna wszyscy się dziwili, jak to możliwe, że tak bardzo chore dziecko jest w tak dobrej kondycji. Dziwili się też, dlaczego córeczka po tak długotrwałym pobycie w szpitalu i tylu dramatycznych przejściach, nie jest opóźniona w rozwoju psychoruchowym. Ale tym razem Laura zaskoczyła nas do kwadratu…

Kiedy w ostatnim szpitalu przygotowywaliśmy się do żywienia pozajelitowego, przyszłość Laurki nie malowała się wcale w różowych barwach. Córka miała być początkowo żywiona dożylnie przy pomocy pompy infuzyjnej aż 24 godziny na dobę, co oznaczało dla niej totalne życie na uwięzi. Wszędzie, gdzie przebywałaby Laura, musiał stać obok również stojak z pompą i workiem żywieniowym. Lekarze widzieli szansę na poprawienie się jej stanu zdrowia dopiero w przyszłości po przeprowadzeniu dwóch operacji jelit. Po tych zabiegach układ pokarmowy miał się powoli regenerować. Stopniowo mieliśmy zmniejszać ilość żywienia dożylnego – z 24 godzin na 23, 22 i tak dalej. Wspólnie z lekarzami przewidywaliśmy,  że proces ten będzie długotrwały i potrwa wiele miesięcy. Na szczęście Laurka od urodzenia niespecjalnie przejmowała się pesymistycznymi prognozami, dlatego i tym razem postanowiła zrobić po swojemu…

Zmniejszanie objętości worków żywieniowych miało trwać miesiącami, ale jeszcze podczas pobytu w szpitalu okazało się, że córeczka nie potrzebuje kroplówek przez całą dobę, a jedynie przez 17 godzin. Cieszyłam się z tego niezmiernie, ponieważ dla Laury oznaczało to aż siedem godzin wolności w ciągu doby. Byłam przeszczęśliwa i nawet nie marzyłam, aby w najbliższych miesiącach lekarze jeszcze bardziej zmniejszyli ilość godzin żywienia pozajelitowego. Ale moje dziecko wcale nie zamierzało borykać się z chorobą jelit przez tak długi okres czasu i postanowiło zacząć wracać do zdrowia już po TYGODNIU! Przyjechałyśmy z Laurą do domu dzień przed wigilią, a już w Sylwestra zauważyłam, że córka bardzo przybrała na wadze (szczerze mówiąc nawet za bardzo). Zaczęła też wyjątkowo dobrze wchłaniać pokarm przyjmowany doustnie, co oznaczało, że jej jelita coraz lepiej pracują. Skontaktowałam się z lekarzami z oddziału gastroenterologii, a oni po przeanalizowaniu wagi i kondycji Laury, zmniejszyli objętość worków żywieniowych oraz czas ich przetaczania do krwiobiegu. I w ten oto sposób z 17 godzin żywienia pozajelitowego na dobę zrobiło się już tylko 12, co oznaczało, że od tej pory Laura przez cały dzień będzie cieszyć się wolnością, a do pompy będzie podłączana tylko w nocy! A miało to trwać miesiącami… Myślę, że „psikus”, który zrobiła moja mała dziewczynka, to wspaniała prognoza na cały nadchodzący rok! I za to Cię kocham dzielna córeczko!