1 do 400 bilionów…

Autor: Emilia, mama Laury Data: sierpień 17, 2016 Kategoria: Historia Laury | komentarze 54

Późną nocą, gdzieś, w czeluściach Internetu, natknęłam się na informację, że szansa na to, iż się w ogóle urodzimy wynosi 1 do 400 bilionów (!!!). Czyli matematycznie rzecz ujmując, mamy około 28 milionów razy większe prawdopodobieństwo wygrania w Totolotka, niż prawdopodobieństwo zaistnienia. Szansa, że akurat ten jeden plemnik naszego ojca (z ok. 250 milionów innych plemników) połączy się z akurat tą jedną komórką jajową naszej matki tworząc mnie – akurat tego konkretnego człowieka, jest jak widać niewyobrażalnie mała. A mimo to wszyscy tu jesteśmy, co dowodzi, że życie każdego z nas jest niemalże cudem.

Szansa na to, że urodzimy się w czasie oraz miejscu, gdzie nikt nie będzie chciał nas zabić, zranić, zgwałcić, sprzedać, pozbawić wolności, gdzie nie ma wojny, skrajnej biedy, gdzie bomby nie spadają na głowy, gdzie nie umrzemy z głodu – są wielokrotnie mniejsze. A mimo to wszyscy istniejemy – przed naszymi komputerami i smartfonami, w kraju bez wojny, z lodówką zaopatrzoną w prowiant – co dowodzi, że jesteśmy nieprawdopodobnymi wręcz farciarzami…

Zastanawiacie się zapewne, dlaczego mnie się nagle włączył filozof… Dwa dni temu obejrzałam z mężem film dokumentalny o ISIS, po którym długo nie mogłam zasnąć. Tak samo nie mogłam spać (i to przez kilka nocy) po obejrzeniu wielokrotnie nagrodzonej „Róży”. Zło, które się tam działo, nie było dla mnie żadnym zaskoczeniem, bo przecież o tym wszystkim wiem. Jednak czym innym jest wiedzieć, a czym innym zobaczyć bestialstwo na własne oczy. Świadomość, do czego zdolny jest człowiek napawa mnie wstydem i przerażeniem. Tak wiem, że to jest blog o chorym dziecku, ale właśnie o dzieci mnie się rozchodzi. Bo ja nie chcę dla nich takiego świata…

Po obejrzeniu filmu rozmawialiśmy jeszcze przez chwilę, a potem położyliśmy się do łóżka. Mąż szybko zasnął, ale ja nie mogłam i wlepiałam oczy w sufit, dziękując za swój los. Za to, że nie muszę drżeć o dzień następny, że nikt nie chce pozbawić mnie życia, dachu nad głową ani skrzywdzić moich córek. Że jestem w miejscu i czasie, w którym mogę się uśmiechać, mieć własne poglądy, pielęgnować pasje, kochać i być kochaną. I że piekło, które istnieje tu na ziemi, oglądam wyłącznie w filmach.

Dziękowałam długo, ponieważ dotarło do mnie, że mam naprawdę dobre życie. Mam męża, który jest opoką, dwie cudne córeczki oraz dach nad głową. I nawet ten fakt, że jedno z dzieci jest ciężko chore, nie uprawnia do narzekania. Bo może i chore, ale przynajmniej jest szczęśliwe, zadbane, najedzone, nie zna wojny i nawet nie wie, co to klaps.

Rano zbudziłam się z przeświadczeniem, że to wszystko, co mam, to jakiś nieprawdopodobny fart i od razu zapragnęłam się tą myślą podzielić. Odpaliłam telefon i weszłam na Facebooka, ale gdy przejrzałam posty znajomych, zrezygnowałam z dialogu. Tak bardzo przytłoczyły mnie te wszystkie negatywne emocje, które zobaczyłam, ta paskudna energia tracona przez ludzi na rzeczy kompletnie bez znaczenia.

Oglądałam, z jaką zaciekłością skaczą sobie do oczu matki karmiące naturalnie i te karmiące sztucznie, zwolennicy karmienia piersią w miejscach publicznych kontra przeciwnicy, wyborcy PIS przeciwko wyborcom PO, ci żyjących na wysokim poziomie kontra ci żyjący z socjalu, zaślepiona prawica, drąca mordę „ty głupi lewaku” kontra bezrefleksyjna lewica, powtarzająca slogan „ty faszysto” każdemu, kto się z nią nie zgadza. Patrzę, jak się ludzie nawzajem walą po łbach z byle powodu, jak próbują udowodnić, kto jest lepszy, kto mądrzejszy, kogo racja najmojsza. Ile godzin tracą na wzajemne nawalanie się, bezsensowną paplaninę i pogardę, ośmieszając przy okazji całe to człowieczeństwo.

Pomyślałam sobie wówczas, że przecież ja jeszcze niedawno byłam taka sama, też się tak naparzałam, też nieustannie udowadniałam swoje racje, też codziennie trwałam w stanie jakiejś przeklętej wojny. I dotarło do mnie, jaka byłam głupia.

Potem weszłam na Instagrama, a tam rywalizacja kto ma ładniejszy tyłek i bardziej jędrne cycki. Kto ma droższą kieckę i bardziej designerskie buty. Kto pojechał na lepsze wakacje, kto ma fajniejszego faceta i kto jest najszczęśliwszy. Lukrowane, odrealnione życie „nieśmiertelnych” ludzi, którzy ku własnemu zaskoczeniu kiedyś się zestarzeją, pomarszczą, umrą, zeschną, a za kilkadziesiąt lat nikt już nie będzie o nich pamiętał.

Pomyślałam sobie wtedy, o ja prld…, jakie to wszystko jest bez znaczenia.

Potem weszłam na bloga moderować komentarze od czytelników i jak zwykle zobaczyłam znacznie więcej dobra oraz dla równowagi trochę jadu. Ktoś mi napisał, że mój styl ubierania jest wieśniacki, a ktoś inny że mnie nienawidzi.

Przeczytałam to bez emocji, wywaliłam do spamu i pomyślałam, jak to mi jest bardzo wszystko jedno.

Zabawne, że ludziom zazwyczaj się wydaje, iż mogą robić i mówić wszystko, że są panami Wszechświata, że są jacyś szczególni i wybitni, że wręcz patologią byłoby ich nie podziwiać. Niektórzy celebryci myślą chyba nawet, że są bogami, a ich fani zachowują się, jakby to była prawda. Chociaż wszyscy wiemy, że to gówno prawda.

Tak sobie dedukuję, jak marnie wypada sława, całe to człowiecze życie na tle życia w ogóle. Od jego powstania na Ziemi minęło już 3,5 mld lat – dla nas, to niezły szmat czasu, ale dla czasu to jedynie krótka chwila. Fizyk, pan Jerzy Grębosz przypomina nam, zadufanym w sobie ludkom: „Jeśli potraktować ten czas jako 1 rok, a teraz byłaby północ 31 grudnia, to od stycznia do końca lipca – trwał proces budowania samej tylko komórki, dinozaury pojawiły się czwartego grudnia a wyginęły 24 grudnia. A ludzie? W tej skali jednego roku, nasi dalecy przodkowie, australopiteki, pojawili się w Sylwestra około godziny 16. Te ostatnie osiem godzin starego roku, reprezentuje całą ewolucję człowieka…”

Wobec 13,7 miliarda lat istnienia całego Wszechświata, wobec setek miliardów istniejących w nim galaktyk, nasza młoda i mała ziemia jest nic nieznaczącym ziarenkiem prochu, który tak samo, jak powstał, tak samo kiedyś zniknie. Cała nasza ludzka cywilizacja, wszystkie osiągnięcia, wszelkie rozpętane przez nas wojny, wszystkie istniejące religie, rozmaite spory światopoglądowe, cała historia, wszystkie posty na fejsie oraz fotki na Instagramie – to tylko mikroskopijny promil niewyobrażalnie wielkiej całości.

Niestety, z powyższych danych można wysnuć raczej smutne wnioski, że my, ludzie, nie jesteśmy żadnym pępkiem Wszechświata, a co najwyżej jego zakałą. Jesteśmy młodym, ewolucyjnie mało rozwiniętym gatunkiem, który oprócz wzajemnego naparzania się, szczerze mówiąc niewiele potrafi. Mimo naszej manii wielkości, przekonania o wyższości nad innymi gatunkami, tak naprawdę od zwierząt różnimy się jedynie stopniem rozwoju. Z biologicznego czy fizycznego punktu widzenia nasze istnienie nie ma ważnego celu – naukowcy są co do tego raczej zgodni.

Ale jest jedna naprawdę ważna rzecz, która nas wyróżnia – to zdolność do miłości, więc w niej cała nadzieja. Dlatego możemy żyć tak, aby jednak nadać człowieczeństwu sens. Tak na wszelki wypadek, gdyby to jednak w ostatecznym rozrachunku miało jakieś znaczenie. Możemy na przykład kochać, zamiast się wzajemnie nienawidzieć; wspierać w rozwoju, zamiast zazdrościć osiągnięć; budować i doskonalić nasz mikroskopijny (jedyny!!!) świat, zamiast go regularnie niszczyć. Możemy przestać wciąż skakać sobie do gardeł i zacząć obdarzać się szacunkiem. Może dzięki temu za jakiś czas, ktoś będzie mógł napisać, że różnimy się od zwierząt czymś więcej, niż tylko stopniem rozwoju.

No i nie zapominajmy, że trafiliśmy ten zwycięski kupon 1 na 400 bilionów… Zarówno ja, jak i Wy, wygraliśmy los na dziejowej loterii. Nie spieprzmy tego. I zamiast nieustannie walczyć ze sobą o wszystko czy wysuwać roszczenia, że chcemy lepszego świata dla naszych dzieci, może raczej wychowajmy lepsze dzieci dla naszego świata. Przydajmy się na coś, póki jeszcze jesteśmy.

PS.

Cieszę się, że Laura tak bardzo lubi Kosmos, gdyż obcowanie z jego ogromem pomaga pojąć skalę. Wystarczy chwilę poklikać powiększenie na zdjęciu jednej tylko Galaktyki Andromedy, (lub zobaczyć film ?), aby skutecznie wyleczyć się z manii wielkości i poczuć wdzięczność, że się w ogóle jest. Polecam!